ককাৰ জুহালখনি

( এটি কবিতা)

শুন হেৰৌ পো-নাতি,

লাগে মোক চাহৰ বাতি৷

পাত আকৌ জুহালখন

নাভাঙিবি মোৰ মন৷

চহকীৰ বৰ ভেম এতিয়াই এৰি দে

খৰি খেৰ গোটাই মোক জুইকুৰা ধৰি দে৷

হয় যদি লেতেৰা তহঁতৰ পকীঘৰ

জুহাল পাতিবলৈ আছে নহয় গোদামঘৰ৷

গাটো গৰম নহ’লে এনেহেন জাৰত

নোৱাৰো থাকিব মই তহঁতৰ ঘৰত৷

আছে মোৰ জী-নাতি

সদায়ে থাকে মোক মাতি৷

গাঁৱত সিহঁতৰ ঘৰ

থাকি পাওঁ আৰাম বৰ৷

জাৰৰ দিনত জুহালত সাধু কথা কওঁ

তাৰে মাজে মাজে চাহৰ জুতি লওঁ৷

মইনাহঁতে সাধু শুনি টোপনি যায়

আমিও শুই থাকো ভাত মুঠি খাই৷

পুৰণি কথা মোৰ মনত পৰে

পুৱাতে আইয়ে জুইকুৰা ধৰে৷

ঘৰৰ আটাইবোৰে বেৰা মাৰি ধৰোঁ

জুই ফুৱাবলৈ পীৰাবোৰ পাৰোঁ৷

জুইকুৰাৰ ওপৰত কেটলিটো থাকে

পানী উতলিলে আইয়ে চাহপানী বাকে৷

গুৰকণৰ লগত চাহ খাই ভাল লাগে৷

তেহে যেন মানুহবোৰ টোপনিৰ পৰা জাগে৷

তেহেলৈ আইয়ে গাখীৰ খীৰাই আনে

জনপান দিবি আই, কওঁ কাণে কাণে৷

আইয়ে বোলে ৰচোন গাখীৰকণ পগাই লওঁ

সৰখিনি ঘিঁউ বনাবলৈ মলাত কাঢ়ি থওঁ৷

গাখীৰ নমাই আইয়ে চৰুটো পাতে

চেৱা-দিয়া বৰাজলপান বনাই দিয়ে তাতে৷

হাতে হাতে লৈ আমি বাটি দিওঁ পাতি

জলপানৰ লগত দিয়ে গাখীৰ খাতি৷

জুহালত আলু পুৰি খাই ভাল লাগে

যদিওবা দুই এটাহে পৰে ভাগে ভাগে৷

নৈ বিল পুখুৰীত বৰশী বালো

জুহালত মাছ পুৰি কিমান যে খালো৷

জুহালতে পুৰিছিলো হাঁহ পাৰৰ ঠেং

ভাগ বটাই খাওঁতে লাগে বৰ জেং৷

ফেঁহু চুঙা , চুঙা চাউল জুইত পুৰি লৈ

হেঁপাহত ৰৈ থাকোঁ জুতি ল’বলৈ৷

পেহীয়ে পোৰা আলুত পকা আঙঠা দি লয়

মিঠা তেল ঢালি দি তাতে ঢাকন মাৰি থয়৷

এইদৰে তেল মাৰি আলু পিটিকা খাই

আলহী ঘৰৰ পৰা নেযায় হে নেযায়৷

জুহালতে দিহা দিয়ে কোনে কি কৰিব

সৰু বৰ ভাগে ভাগে দায়িত্ব পৰিব৷

জুহালৰ খৰি-কাঠ বিচাৰি গৈ

কাঠনিত সোমাইছিলো দা-কুঠাৰ লৈ৷

বেত কাঁইটৰ পৰা বাচিবলৈ

কাঠৰ ফানটি পিন্ধি লৈ৷

কিমান যে আনিলো খৰি

ভাৰ কৰি কৰি৷

গধূলি  গৰু বান্ধি হাত ভৰি ধুই

পিৰালিতে টেঁটু ফালোঁ  ধৰিলিনে জুই?

জাৰ কালি আলহীয়ে জুই ফুৱাই ভাল পায়

ইঘৰ সিঘৰৰ কথা এফালৰ পৰা গাই যায়৷

জুইতে ফটফটাই বুঢ়ী আইয়ে সৰিয়হ ফুটাই

ঘৰৰ কেঁচুৱাৰ মুখ লগা ভঙায়৷

জুহালতে আইতাই খুন্দনাটি লৈ

তামোল খুন্দি থাকে সাধু কথা কৈ৷

পকা অঙঠাৰ মাজত বিন্ধনা থয়

টটকৈ ৰঙা হ’লে উলিয়াই লয়৷

বিন্ধা কৰি বনায় উঘা-চেৰেকী

এতিয়া চোন তাৰ নাইয়ে চানেকি৷

জ্বলি থকা খৰিৰে আমাৰ বৰপিতাই

বৰ আৰামত চুৰটটৌ জ্বলায়৷

কেঁচা খৰিৰ ধোঁৱাই যেতিয়া চকু পোৰে

লাগনি খৰিলৈ মনত পৰে৷

আমাক পাঁচি বাইটিয়ে লাগনি খৰি অনাই

জুহালতে চিৰা-মুড়ি পিঠা-পনা বনায়৷

খেদিলেও দূৰ হৈ নেযায় মেকুৰী

চাপি আহে জুইকুৰাৰ উম বিচাৰি৷

জুইকুৰা নুমালে এঙাৰকণ পাওঁ

দাঁত কেইটা মাজি মাজি মুখ ধুব যাওঁ৷

জুহালৰ ফুটছাই পেলনি নেযায়

বাচন ধুবলৈ তাতকৈ একো নাই৷

জম্মু কাশ্মীৰত বুকুতে লৈ ফুৰে জুইকুৰা

নাম দি লৈছে তাৰ কাংৰা৷

পানী লগা জ্বৰ  হ’লে

ভাল হয় সেক দিলে৷

জুইৰ গুণ বখানি কৰিব নোৱাৰো শেষ

সাৱধান ন’হলেহে পুৰি যায় কেশ৷

এতিয়া তহঁতৰ জুহালেই নাই

কিনো হ’ব লাভ এইবোৰ গাই?

ভাত খাৱ গেচত ৰান্ধি

বেমাৰবোৰ থৈছ পেটত বান্ধি৷

জুইকুৰা ধৰিব নোৱাৰ তই

জী নাতিৰ ঘৰলৈয়ে যাওঁগৈ মই৷

হেৰৌ নাতি

টেকেলী কাটি৷

০০০০০০০০০০)(০০০০০০০