বাঁক

পাহাৰীয়া নৈখনৰ যিমানে ওপৰলৈ গৈ আছো সিমানে বেছিকৈ মাছ পাবলৈ ধৰাত আমি মাজ নিশা যে হ’ল গমেই নাপালো ৷ পটে নৈত মাজে মাজে কোনো কোনো দিনত বহুত মাছ ভৈয়ামৰ পৰা পাহাৰৰ ফালে গতি কৰে ৷ কেৱল পটে নৈতে নহয় , জোনাই মহকুমাৰ প্ৰত্যেকখন নৈতে  এই দৰে মাছ ওলায় ৷ মাছ ওলোৱা বুলি খবৰ পালেই নৈত মাছ ধৰা মানুহবোৰ উবুৰি খাই পৰেগৈ ৷ পিছে আজি পটে নৈত মাছ উজুৱা কথা কীৰ্ত্তিকান্ত আৰু মোৰ বাহিৰে আন কোনেও গম নাপায় ; কাৰণ , গধূলি আমি মাছলৈ অহাৰ পিছৰ পৰাহে মাছবোৰ উজাবলৈ আৰম্ভ কৰিছে ৷

মোৰ হাতত টৰ্চলাইট আৰু কীৰ্ত্তিকান্তৰ  হাতত মাছ কটা দাখন আৰু ককালত বান্ধি লোৱা খালৈটো ৷ মই  পাহাৰীয়া নৈখনৰ  তলি জিলিকি থকা ফটফটীয়া পানীলৈ টৰ্চৰ পোহৰ পেলাই দিওঁ আৰু সি পৈনত মাছুৱৈৰ পাৰ্গতালি প্ৰদৰ্শন কৰি দাৰে ঘপিয়াই মাছবোৰ কাটি কাটি খালৈত ভৰাই গৈ থাকে৷ এইদৰে আমি নৈয়েদি বহুদূৰ আগুৱাই গ’লো ৷

 “বৰাচাৰ , মই খাওঁ দেই , বেয়া নাপাব ৷ বৰ ভোক লাগিছে ৷” কীৰ্ত্তিকান্তই কথাষাৰ কৈয়ে

খালৈৰ পৰা আধা কটা ধুনীয়া মাছ এটা উলিয়াই কেঁচাই কেঁচাই খাবলৈ ধৰিলে ৷ হতবাক হৈ তাৰমুখলৈ

চাই উচপ খাই গ’লো ৷ তাৰ মুখৰ অবয়বটো যেন সলনি হৈ গৈছে –এনে লাগিল৷

 কি? তেনেহলে এইটো কীৰ্ত্তিকান্ত নহয়নেকি ? কথাটো মই ভাৱি চালো ৷ অ’ সেই কাৰণে আজি তাৰ কথাবোৰ কিবা ধৰণৰ হৈছে৷ এনেয়ে কাহানিও সি নোকোৱা কথা কিছুমান আজি কৈছিল ৷ মই কিবা তাবিজ-চাবিজ পিন্ধি আহিছো নেকি বুলি সুধিছিল আৰু মই তন্ত্ৰ-মন্ত্ৰ কিবা  জানোনে নাজানো তাকো সুধিছিল ৷ কথাটো ভাৱি শেষ হ’বলৈয়ে নাপালে সি নৈৰ পাৰৰ পৰা ডাঙৰ কেঁকোৰা এটা ধৰি আনি কামোৰ মাৰিলে ৷ লগে লগে তাৰ পেটত থকা কণ কণ পোৱালিবোৰ ওলাই কীৰ্ত্তিকান্তৰ গালে – মুখে  যেনি তেনি বগাই যাব ধৰিলে ৷  তাৰমুখৰ কোণেদি বৈ যোৱা তেজৰ সুঁতিটোৱে তাক অধিক বিভৎস ৰূপ দিছিল ৷

এইটো জোনাকী বালিকা মধ্য ইংৰাজী বিদ্যালয়ৰ প্ৰধান  শিক্ষক কীৰ্ত্তিকান্ত বৰুৱা হ’বই নোৱাৰে ৷ এইবাৰ মই দৃঢ় হ’লো আৰু তাক তাতে এৰি টোঁৱাই-ভিৰাই ঘৰৰ ফালে দৌৰিব ধৰিলো ৷ ঘৰ গৈ পোৱাত  গৃহিনীয়ে মোৰ পুতৌ লগা অৱস্থা দূৰ কৰিবলৈ জুইত সৰিয়হ ফুটাব ধৰিলে ৷ গাৰ পৰা কেইবা দিনলৈ জ্বৰ এৰা নিদিয়াত অফিচলৈকে যাব নোৱাৰিলো ৷

 মোৰ বাৰু যি ঘটিবলৈ আছিল ঘটিল ; কিন্তু কীৰ্ত্তিকান্তৰ খবৰটো শুনিহে দুখ লাগিল ৷ তাক মই মাছ

মাৰিবলৈ লগ নধৰা হ’লে চাগৈ তাৰ এনেদৰে অকাল মৃত্যু নঘটিল হেতেন ৷

-------------------------সমাপ্ত-------------------------