সচৰাচৰ দেখা যায় যে নৈশবাচসমূহ
ইয়াৰ গতিপথৰ কোনো এক নিৰ্জন স্থানত ৰখাই দি বাচৰ পৰিচালকে যাত্ৰীসকলক উদ্দেশ্যি কয়,
“কাৰ কাৰ বাহিৰলৈ যাব লগা আছে যাওক সোনকালে৷” তেতিয়া পুৰুষ যাত্ৰীসকলৰ কিছু সংখ্যক
যাত্ৰী বাচৰ পৰা নামি গৈ বাচখনৰ আশেপাশে ৰৈ মুকলি ঠাইত পেচাৱ (যাক ক’ব পাৰি-‘আন্তৰ্জাতিক
প্ৰস্ৰাৱগাৰ’ ব্যৱহাৰ) কৰি মুকলি মন লৈ বাচত উঠি নিজৰ আসন গ্ৰহণ কৰে৷বাচৰ পৰিচালকে
আগবঢ়োৱা এই সুযোগ উপায়হীন হৈ পৰা দুই এক মহিলা যাত্ৰীয়েহে গ্ৰহণ কৰে৷ প্ৰয়োজনীয়তা থাকিলেও
বহুতো মহিলা যাত্ৰীয়ে লাজ আৰু সংকোচ ভাৱৰ বাবে সেই ‘আন্তৰ্জাতিক প্ৰস্ৰাৱগাৰ’ ব্যৱহাৰ
কৰিবলৈ বাচৰ পৰা নামি যাব নোৱাৰে৷এয়া মহিলা
বাচযাত্ৰীসকলৰ প্ৰতি কৰা এক প্ৰকাৰৰ অবিচাৰ বা অন্যায় নহয়নে? গতিকে দূৰণী-বটীয়া বাচসমূহৰ
সকলো বাচযাত্ৰীৰ সুবিধাৰ বাবে সংশ্লিষ্ট কৰ্ত্তৃপক্ষই ঠায়ে ঠায়ে শৌচাগাৰ আৰু প্ৰস্ৰাৱগাৰৰ
ব্যৱস্থা কৰিব লাগে৷
