তাহানিৰ আৰু আজিৰ ডিব্ৰুগড় বিশ্ববিদ্যালয়, নেপথ্যত হেৰাই যোৱা মানুহবোৰ

আমি ১৯৭৮-৭৯ চনত ডিব্ৰুগড় বিশ্ববিদ্যালয়ত  পঢ়িবলৈ যাওঁতে  তাত  বিশ্ববিদ্যালয় এখনত থাকিব  লগা বাতাবৰণেই নাছিল৷ আছিল বিশ্ববিদ্যালয়ৰ নামত হাবি-জঙ্গলেৰে ভৰা  এক বৃহৎ চৌহদ আৰু  শিক্ষক-ছাত্ৰৰ  সীমাহীন অভাৱ-অনাতন তথা ওজৰ-আপত্তি৷ সেই  অভাৱবোৰ পূৰণৰ হেতু যুঁজ দিয়াৰ প্ৰতিশ্ৰুতিৰে গঠন হোৱা ছাত্ৰ একতা সভাৰ হৈ পৰিলো এজন সদস্য৷ সাধাৰণ  সম্পাদক  দেবাঙ্গ বুঢ়াগোহাঞি( তেওঁ গড়গাওঁ বালিকা মহাবিদ্যালয়ৰ অধ্যক্ষ আছিল আৰু স্বৰ্গগামী হৈছে) আছিল এজন শিল্পী  আৰু অধ্যৱসায়ী যুৱক৷ ছাত্ৰ একতা সভাৰ সদস্য গোলোক নাহৰ ডেকা( বৰ্তমান নাহৰকটিয়াৰ কাৰিকৰি মহাবিদ্যালয়ৰ অধ্যক্ষ্), নিত্যানন্দ কছাৰী আদি   আমি কেইজনমানে অনবৰতে দেবাঙ্গৰ লগত থাকি বিশ্ববিদ্যালয়খনিৰ উন্নয়নৰ হকে কৰ্তৃপক্ষৰ ওচৰত  ওজৰ-আপত্তি দাখিল কৰি গৈছিলো৷ আমাৰ যেন পঢ়া-শুনাৰ কামেই নাছিল, বিশ্ববিদ্যালয়খন ঠিক কৰিবলৈহে গৈছো৷অঁকৰা মৈত উঠিলো৷ বিশ্ববিদ্যালয়ৰ কৰ্তৃপক্ষই ধনৰ অভাৱৰ কথা কোৱাত  ধন বিচাৰি দিশপুৰলৈ দৌৰিলো- দেবাঙ্গৰ সৈতে প্ৰতিনিধি হিচাপে৷ জনতা চৰকাৰ চলি আছিল৷ বিধায়ক প্ৰমোদ  গগৈদেৱৰ হোষ্টেল পালোগৈ ; কথাবোৰ জনাই তাতে খালো আৰু  ৰাতিটো কটালো৷ মন্ত্ৰী দুলাল বৰুৱাক লগ কৰিলো৷ তেখেতে ধেমালিৰ চলত আমাক ডিব্ৰুগড় বিশ্ববিদ্যালয়ৰ জঙ্গলৰ জন্তু বুলি ক'লে৷ পিছদিনা বিধান সভালৈ গ'লো৷ অধিবেশন চলি আছিল৷  তাত ডিব্ৰুগড় বিশ্ববিদ্যালয়ৰ উন্নয়নৰ সন্দৰ্ভত প্ৰমোদ গগৈদেৱে  প্ৰশ্ন উত্থাপন কৰিলে৷ দুলাল বৰুৱাদেৱে বিতৰ্কত ভাগ লৈ ডিব্ৰুগড় বিশ্ববিদ্যালয়ক ধন আবন্তন দিয়াৰ  সপক্ষে মাত মাতি টেবুল ঢকিয়ালে৷ আমি সফল হ'লো৷ তেতিয়াই  আৰম্ভণি  হৈ ডিব্ৰগড় বিশ্ববিদ্যালয়ে বহুত ধন আবন্তন পালে আৰু বিশ্ববিদ্যালয়ৰ চেহেৰা  সুন্দৰ হ'ল৷  প্ৰতি বছৰে নতুন নতুন ছাত্ৰ ছাত্ৰীয়ে তাত পঢ়িবলৈ  আহিল৷ আমিবোৰ দূৰ দিগন্তত হেৰাই গ'লো৷