শক্তি সাধনা

     মানৱ স্বভাৱজাত ভাবে এনেকুৱা যে কিবা এটা পায়ে  সন্তুষ্ট নহয়, তেওঁৰ জীৱনত বহুত কিবা পোৱাৰ পিছতো সন্তুষ্ট হোৱাৰ আৱশ্যকতা অনুভৱ নকৰে৷ তেওঁলোকৰ এনে স্বভাৱৰ বাবেই শক্তি সাধনাৰ আৱশ্যকতা অনুভৱ কৰে৷ অন্যহাতে মানৱ-জীৱনৰ যিবোৰ ডাঙৰ সমস্যা বুলি গণ্য কৰা হয় তাৰ ভিতৰত আছে দৰিদ্ৰতা আৰু শত্ৰুৰ উপস্থিতি৷ ধনী-দুখীয়া সকলোৰে শত্ৰু থাকিব পাৰে৷ মানুহৰ জীৱনত শত্ৰুৰ প্ৰভাৱ অতি প্ৰৱলভাবে পৰাও দেখা যায়৷ এইটো তেওঁহে অনুভৱ কৰিব পাৰিব যি নিজে শত্ৰুৰ দ্বাৰা বেষ্টিত হৈ থাকে৷ শত্ৰু তেওঁৰ জীৱনৰ বিভিন্ন ক্ষেত্ৰত জড়িত হ’ব পাৰে আৰু তাৰ পৰা পৰিত্ৰাণ পাবৰ বাবে কোনো এক সাধনা সম্পন্ন কৰি ল’ব লগা হয়৷ তেতিয়া তেওঁ সহজভাৱে জীৱন কটাবলৈ সক্ষম হয়৷

এই অৱস্থা নিৰ্ধন ব্যক্তিৰো হয় যাৰ জীৱনত ধন নাই, যশ নাই, মান-সন্মান নাই আছে যদি মাথো ক্লেশ, অপমান আৰু সকলো সময়তে বিৰাজমান অভাৱ-অনাতন৷ দৰিদ্ৰতা এনে এক অভিশাপ যি নেকি মানুহক সহজভাৱে জীৱনত থিয় হ’বলৈ নিদিয়ে৷ মানুহে ধনৰ অভাৱত অসহায় অনুভৱ কৰে৷ তেনে মানুহে নিজে পৰিস্থিতিৰ সন্মুখীন হ’ব পৰাকৈ দৃঢ় হ’বও নোৱাৰে৷ এনে মানুহৰ বাবে শক্তি আহৰণৰ উপায় হ’ল শক্তি সাধনা৷

শক্তি সাধনাৰ বাবে সাধকক তেওঁৰ গুৰুৱে প্ৰথমে আত্মশক্তিৰ অনুশীলন কৰিবলৈ পৰামৰ্শ দিয়ে৷ তেতিয়া ভগৱতী দূৰ্গাই সাধকৰ শক্তি স্বৰূপ হৈ তেওঁৰ সকলো দিশতে সহায়ক হৈ পৰে৷ সাধাৰণতে ভগৱতী দূৰ্গাকেই শক্তি সাধনাৰ মূল বুলি মানি লোৱা হেছে; কিন্তু তান্ত্ৰিক গ্ৰন্থসমূহত শক্তি সাধনাৰ এক পৃথক ধাৰণা আছে৷ শক্তিৰ তাৎপৰ্য্য কোনো দেৱী বিশেষৰ পৰা লোৱা নাযায়; তথাপি সাধকে নিজকে তেজস্ব, বিস্তৃত ,প্ৰচণ্ডপ্ৰাপ্ত কৰি লয়৷ পিছে সাধকে ইয়াৰ বাবে বিভিন্ন ধৰণৰ সাধনা অতিক্ৰম কৰিব লাগিব৷ যিকোনো গৃহ-ধৰ্ম্ম পালন কৰি থকা সাধকৰ বাবে ক্ৰমাগতভাৱে অনেক সাধনা সমাপন কৰা সহজ নহয়৷ সেয়া এজন সন্যাসীৰ বাবেহে সম্ভৱপৰ হ’ব৷

গুৰুসকলে সাধনাৰ অন্য এক পন্থা গৃহ-ধৰ্ম্ম পালন কৰি থকা সকলৰ বাবে প্ৰস্তুত কৰি দিয়ে, যাতে ব্যক্তি শক্তি সম্পন্ন হয়, তেওঁৰ মাজত তীব্ৰতা, চেতনা, প্ৰভুতা থাকে,তেওঁৰ চকুত ইমানেই তীব্ৰতা হওক যে তেওঁৰ দৃষ্টি মাত্ৰেই শত্ৰু পৰাভুত হয়, ভয়ভীত হয় , শত্ৰুৱে পুনৰ কোনো ধৰণৰ প্ৰত্যুত্তৰ দিবলৈ যাতে সাহস নকৰে৷

সম্ভৱতঃ নৱৰাত্ৰিৰ শক্তি সাধনা সম্পন্ন কৰাৰ অন্তৰালত ঋষিসকলৰ মন্তব্য এয়াই আছিল৷

--------------------------