নহয় গল্প নহয় কবিতা

মোৰ গাঁৱতে  আছিল  ঘৰ সিহঁতৰ

কৰ্ম্মসূত্ৰে বহু ঠাইত কটাই

পিতৃ বিয়োগৰ পিছত

আহিল বিচাৰি নিজৰ ঠাই৷

সি মোৰ কাণসমনীয়া

‘চিত্ত বিত্তৰ ধৰ্ম্ম পৰীক্ষা’ নাটৰ ভাওনাত

আমি দুয়ো আছিলো ভাৱৰীয়া

মই চিত্ত সি বিত্ত,

আমি আছিলো একেখন কলেজৰ

একে শ্ৰেণীৰে ছাত্ৰ৷

পঢ়া-শুনাৰ আলোচনা চলে

অন্ত পৰে ইটোৱে সিটোৰ ঘৰলৈ গ’লে৷

বহুদিনৰ বিৰতিৰ পিছত

লগ হওঁ এখন নগৰত ,সি কৰে কেৰণী

তাৰে এখন কলেজত

মোৰো চাকৰি সেই নগৰত৷

অকাল বৃদ্ধ সি অশান্তিত পৰি

স্নাতক পুত্ৰ তাৰ নাই চাকৰি

পকেট খৰচৰ বাবে বেংকে বেংকে ঘূৰি ফুৰে

কে চি চি ঋণ বিচাৰি,

মই বোলো ,নালাগে সেইবোৰ কৰিব

প্ৰাইভেট কোম্পানীত চাকৰি ওলাব

সুযোগ আহিব ৰ’ , অলপ দিন বাট চাবি

আন নহ’লেও পকেট খৰচটো পাবি৷

কথামতে হ’ল কাম

মোৰহে নহ’ল একো নাম

নাভাৱিলে বজাৰত এটা চাকৰিৰ কিমান দাম,

নহ’লেনো মোৰ ল’ৰাৰ কিয় হ’ব এনে গতি

হেৰুৱা ‘প্ৰৱেশ-প্ৰত্ৰ’ৰ নকল কপি বিচাৰি লটি-ঘটি৷

এৰা, সি চিনি পায় বিত্ত

বুজিয়ে নাপালে মোৰ চিত্ত

উপৰুৱা ধনৰ লোভত 

ক’লে মোৰ ল’ৰাৰ মাকক

টকা দিবলৈ তাৰ পিয়নক

পাঁচশ টকাত প্ৰৱেশ- প্ৰত্ৰ পালো

লগে লগে বাল্য বন্ধুক বিদায় দিলো৷

------------০০০------------

( বেয়া হ’ল নেকি বাৰু ?)