নিৰাশা আঁতৰি যা (প্ৰথম খণ্ড)

জিম্মৰমেনে কৈছে ,“ মানুহে যেনে মূল্য দিয়ে প্ৰকৃতিয়েও তেনে ফল দিয়ে ৷ আপুনি হাঁহক, আনে আপোনাৰ লগত হাঁহিব , খং কৰে যদি আনে আপোনাক খং কৰিব , আপুনি গান গালে আনে আপোনাৰ স’তে গুণগুণাবলৈ লাগি যাব আৰু শ্ৰেষ্ঠ ব্যক্তিমণ্ডলীৰ মাজলৈ আপোনাক নিমন্ত্ৰণ কৰি নিব ,বিচাৰ বিবেচনা কৰিলে বিচাৰ বিবেচক ব্যক্তিসকলে আপোনাক স্বাগতম জনাব আৰু যদি আপুনি সংসাৰত প্ৰেম কৰে তথা সততাৰে সকলোৰে মংগল কামনা কৰে তেন্তে আপোনাৰ আশে পাশে প্ৰেমিক মিত্ৰসকল একত্ৰিত হৈ পৰিব তথা প্ৰকৃতিয়ে আপোনাৰ জোলোঙাত পৃথিবীৰ সকলো সম্পদ উজাৰি দিব ৷”

এইখিনিতে প্ৰশ্ন উঠিব পাৰে যে যেতিয়া নেকি আমি কষ্ট কামনা নকৰোঁ , তথাপিও আমাক কষ্টই বেৰি ধৰে , এইটো আশ্চৰ্য্যজনক নহয়নে ? 

এই প্ৰশ্নৰ উত্তৰ হ’ল – মানুহে প্ৰত্যেক বস্তু ,কাৰ্য্য তথা ঘটনাৰ পৰা কষ্ট বিচাৰিহে উলিয়াই লয় ৷ যদি কষ্ট নহয়ো তেও কল্পনাৰে কষ্টক সজীৱ কৰি লয় ৷ 

আচলতে যিটোক আমি মনতে কষ্টদায়ক বুলি ভাৱি ল’ম সেইটো বাস্তৱতে আমাৰ বাবে কষ্টদায়ক হৈ যায় ৷ অনবৰতে নিৰুৎসাহিত ,নিৰাশ , ক্ষুন্ন আৰু দুঃখৰ ভাৱনাত ডুবি থকাৰ বাবে মানুহৰ মনঃস্থিতি এনে হৈ যায় যিয়ে কেৱল কষ্টকহে নিজৰ ফাললৈ আকৰ্ষিত কৰি থাকে৷

আজি যিজন ব্যক্তিক সকলোতকৈ দুৰ্ভগীয়া দেখা গৈছে তেওঁ এই কাৰণেই এনে হৈছে যে তেওঁ অপ্ৰসন্ন থাকে , বাতাবৰণকক মানি থাকে , পৰিস্থিতিৰ দাস হোৱাটো অভ্যাসত পৰিণত কৰি ল’লে ৷ তেওঁ নিজৰ বাবে নিজে অপ্ৰিয় কামবোৰ তথা অপ্ৰিয় সংগীসকলক নিৰ্বাচন কৰি লৈছে আৰু পৰিশেষত চকুপানী মচি থাকে ৷ 

• প্ৰত্যেক কথাৰ বশ্যতা স্বীকাৰ কৰা অভ্যাস , 
• প্ৰত্যেক কাৰ্য্য , ব্যক্তি তথা স্থিতিৰ কটু আলোচনা কৰা অভ্যাস ,
• তুচ্ছ কথাবোৰৰ ভাগ লোৱাৰ অভ্যাস ,

• প্ৰত্যেকটো কামতে নিৰাশা আৰু অন্ধকাৰৰ ছাঁয়া দেখাৰ অভ্যাস ,

-------আদি কথাবোৰ স্বয়ংক্ৰিয়ভাৱেই দুৰ্ভাগ্য ৷ বাল্যকালতেই যদি এহিবোৰৰ লগ লগাৰ অভ্যাস হৈ যায় তেন্তে ব্যক্তি এইবোৰৰ গোলাম হে যায় আৰু পিছলৈ এইবোৰৰ পৰা মুক্তি লাভৰ ইচ্ছা কৰিলেও সহজে এইবোৰৰ কবলৰ পৰা মুক্তি নাপায় ৷ এই সকলোবোৰ বিকৃত ভাৱনাই মানুহক নিৰাশাবাদৰ ফাললৈ লৈ যায় তথা গৈ গৈ এই দুৰ্ব্বলতাই এক পুৰণি বেমাৰৰ ৰূপ লয় ৷

কোনো প্ৰবঞ্চক ,ঠগ-চিকিৎসক আৰু যমৰাজৰ সহোদৰ বে্জসকলে এনে দুৰ্ব্বলচেতিয়া ব্যক্তিসকলক

নিজৰ চিকাৰ কৰি লয় ৷ তেওঁলোকে এনে ধনবান অন্ধসকলক খুউব ঠগে ৷ 

দুৰ্ব্বলচিত্তৰ ব্যক্তিয়ে নিজৰ লগত সকলো সময়তে ঔষধৰ দ’ম লগাই ৰাখে ৷ তেওঁলোকে য’লৈকে যায় তালৈকে বিভিন্ন ধৰণৰ বেমাৰৰ ঔষধ লগত লৈ যায় ,প্ৰত্যেক সম্ভাৱনীয় ৰোগৰ ঔষধ তেওঁলোকৰ বাকচত সকলো সময়তে মজুত থাকে আৰু তেওঁলোকৰ বিশ্বাস যে কেতিয়াবা নহয় কেতিয়াবা এই বেমাৰ তেওঁলোকৰ হ’বই হ’ব ৷ যেতিয়া তেওঁলোক কোনো দূৰণিৰ ঠাইলৈ যায় , তেতিয়াতো ধৰক নিজৰ লগত ঔষধৰ এক ভাণ্ডাৰেই উঠাই নিয়ে ৷ মজাৰ কথা এইয়ে যে অত্যধিক সতৰ্ক ব্যক্তিও সদায় কিবা নহয় কিবা বেমাৰৰ কবলত পৰি থাকে ৷ তেওঁলোকৰ পানীলগা হৈ দমিলে কাহ আৰু ক্ষয় ৰোগৰ চিন্তাইও আহি ঘেৰি লয় ৷ ইয়াৰ বিপৰীতে কিছুমান এনে মানুহো আছে যি বেমাৰৰ খবৰ নেৰাখে , যি নেকি মহান কাৰ্য্যত লীন হৈ থাকে , খেল-ধেমালি আৰু মনোৰঞ্জনত লিপ্ত হৈ হাঁহি-ধেমালি কৰি থাকে আৰু যাত্ৰাৰ সময়ত কেতিয়াও ঔষধ নিয়াৰ কথা মনত নপৰে , তেওঁলোক মতলীয়া , প্ৰসন্নচিত্ত তথা স্বাস্থ্যবান হৈ থাকে ৷

যাতনা তথা বেমাৰ নিমন্ত্ৰণ কৰৌঁতা কিছুমান ব্যক্তিয়ে সদায় কেনে খাদ্য তেওঁ হজম কৰিব পাৰে , কেনে খাদ্য তেওঁৰ আৱশ্যক তাৰ দিঘলীয়া সূচী প্ৰস্তুত কৰে ৷ এওঁলোকে প্ৰতি গৰাহতে অজীৰ্নতাক আঁতৰাই থাকে আৰু কিয়নো তেওঁলোকৰ সকলো সময়তে অজীৰ্নতাৰেই ধ্যান থাকে , অতঃ ভুক্ত দ্ৰব্য অজীৰ্ন হৈয়ে ৰৈ যায় ৷ সন্দেহ ভাৱনা, সংশয় ভাৱনা, ভয় ভাৱনা সকলো সময়তে তেওঁলোকৰ মনত বিয়পি থাকে আৰু ইয়াৰ প্ৰতিক্ৰিয়া অপচয়ৰ ৰূপত তেওঁলোকৰ সমুখলৈ আহে ৷ তেওঁলোকৰ পিত্তৰসত বিক্ষোপ তথা বিকাৰ হৈ যায় আৰু কোনো সময়ত পিত্তৰসৰ স্ৰাব সম্পূৰ্ণ বন্ধ হৈ যায় আৰু সঁচাই তেওঁলোকৰ অজীৰ্ণ ৱোগ হৈ যায় ৷

বহুতো লোকৰ অনুসন্ধান আৰু প্ৰশ্নৰ বিষয় জলবায়ু ৷ বতৰ ঠাণ্ডা, বতৰ গৰম , এনে বতৰে পানীলগা আনিব , ইয়াৰ পৰা কাহ হ’ব , নিউমোনিয়া হ’ব ---এই ধৰণৰ চিন্তাই তেওঁলোকক সকলো সময়তে আমনি দি থাকে ৷ অলপমান খিড়িকীখন খোলা থাকিলেও ঠাণ্ডা লাগি যায় ৷

বাস্তবতে ইমান সোনকালে বেমাৰ হৈ যোৱাৰ প্ৰধান কাৰণ হৈছে ভয় ,সেই চিন্তাই তেওঁলোকক শীঘ্ৰে ৰোগাগ্ৰস্ত কৰি দিয়ে ; কিয়নো ভয় তথা চিন্তা কৰা বাবে তেওঁলোকৰ সহন শক্তি তথা ৰোগ নিৰোশধক শক্তি দুৰ্ব্বল হৈ পৰে আৰু তেওঁলোকৰ শৰীৰ ৰোগ গ্ৰহণশীল হৈ যায় ৷

যদি আশে- পাশে কোনো সংক্ৰামক ৰোগ বিয়পি পৰে তেন্তে তাৰ চিন্তা, তাৰ ভয়ে দুৰ্ব্বল লোকক খাই মাৰে ৷ তেওঁলোক নিশ্চিত হৈ পৰে যে সেই ৰোগ তেওঁলোকৰ গাত লাগিহে এৰিব ৷

সকলোতকৈ দুঃখদায়ক স্থিতি তেওঁলোকৰ হয় যিয়ে অনুভৱ কৰে যে তেওঁৰ কোনো বংশগত বেমাৰ আছে বা হ’ব পাৰে ৷ এনে লোক ৰোগ নোহোৱাকৈয়ে সেই ৰোগ ভোগ কৰি থাকে ৷ দুৰ্ব্বলতাৰ বাবে ফোঁপনী হ’লেও কিছুমানক বেমাৰৰ আক্ৰমণৰ ভয়ে আমনি দিয়ে ,কাৰোবাৰ নিজৰ হৃদয় দুৰ্ব্বল তথা ৰোগাক্ৰান্ত যেন লাগে ৷ তেতিয়া কাৰোবাৰ নিজৰ পেট বিকৃত যেন লাগে আৰু এনে মানুহে নিজকে ডাক্তৰতকৈ ডাঙৰ ডাক্তৰ বুলি ভাৱে ৷ তথাপিও সকলো সময়তে তেওঁলোকৰ চেহেৰাত মৃত্যুৰ ছাঁয়া পৰি থাকে ৷ যদি নিজৰ মনৰ অৱস্থা শুধৰাই লয়, সদায় প্ৰসন্ন চিত্ত , আশাপূৰ্ণ আৰু উৎসাহপূৰ্ণ হৈ্ থাকে , জীৱনৰ সকলো সময়ত সক্ৰিয় থাকে তেন্তে এনে মানুহ স্বাস্থ্যবান হৈ জীৱন অতিবাহিত কৰিব পাৰে ৷

কিছুমান মানুহে সকলো সময়তে নিজৰ দৰিদ্ৰতাৰ বাবে চকুলো টোকিয়ে থাকে ৷ তেওঁলোকে এই পৰ্য্যন্ত ষিমান চকুলো টোকিছে যদি তাৰ দহ ভাগৰো এভাগ সময়ো ধন অৰ্জনৰ প্ৰচেষ্টাত লগালেহেতেন তেন্তে বৰ্ত্তমান সময়তকৈ কিছু উচ্চ আৰ্থিক স্থিতিলৈ নিজকে আনিব পাৰিলে হেতেন ; কিন্তু তেওঁলোকৰ চেহেৰা মৃতবৎ থাকে , তেওঁলোক য’লৈকে যায় নিৰাশাৰ টোপোলাটো লগত লৈ যায় ৷ তেওঁলোক নিজৰ অসফলতাৰ গতিশীল বিজ্ঞাপন ৷ নিজৰ নিৰুৎসাহ , নিৰুদ্যম , নিষ্ক্ৰিয়তা আৰু অকুশলতাক তেওঁলোকৰ ভাগ্যৰ তলত লুকাই ৰখাৰ প্ৰচেষ্টাতেই লাগি থাকে ৷

এজন প্ৰফুল্লচিত্ত আৰু উৎসাহী যুৱক আছে যজনে নিজৰ ভৰষাৰ বলতে ব্যৱসায় আৰম্ভ কৰে ; কিন্তু তেওঁক এক দুৰ্ভাগ্যপূৰ্ণ অভ্যাসে আকোঁৱালি ল’লে ৷ তেওঁ নিজৰ ব্যৱসায়ৰ সকলো কথা আনক খুলি কোৱা , নিজৰ কষ্টবোৰ আৰু সমস্যাবোৰৰ বিৱৰণ আনৰ আগত মুকলি কৰি দিয়াৰ বেয়া নটা লাগিল ৷ যেতিয়াই কোনোবাই সুধে, “ কোৱা , কাম-কায কেনে চলিছে ? ” তেতিয়া মুখ বিকতাই তেওঁ কয় , “ বেয়া , বৰ বেয়া , হেৰি একো নুসুধিব , ব্যৱসায় আছেনো ক’ত ? কোনোমতে নমৰি জীয়াই আছো , মাথো দিনবোৰ পাৰ কৰিছোঁ ৷ মন যায় সকলো বিক্ৰী খটম কৰোঁ ৷ এই ব্যৱসায় আৰম্ভ কৰি মই বৰ ভুল কৰিলো ৷ ক’ৰবাত চাকৰি কৰাহ’লেই ভাল আছিল ,ধৰা-বন্ধা দৰমহা পালোহেতেন ৷”

এই মানুহজনৰ অভ্যাস হ’ল যে লাগে ব্যৱসায় ভালেই চলক , তথাপিও তেওঁ তেনেকৈয়ে ক’ব ৷ তেওঁ নিৰোৎসাহজনক বাতাবৰণকেই প্ৰতিবিম্বিত কৰি যাব , তেওঁ সাহস ভংগ কৰা ভাৱনাৰ দ্বাৰা গ্ৰস্ত হৈ থাকে আৰু সকলো সময়তে সেই ভাৱবোৰেই নিক্ষেপ কৰি থাকে ৷ তেওঁ যাকে পায় তেওঁৰ আগত নিজৰ কষ্ট তথা সমস্যাৰ পেৰা খুলি দিয়ে আৰু মানুহক বিষন্ন আৰু নিৰাশ কৰে ৷ মানুহে তেওঁৰ কথা শুনি আমনি পাই যায় ,তিক্ত হয় , তথাপিও তেওঁৰ কান্দোন বন্ধ নহয় ৷ এনে যুৱকৰ দশা দেখি এই কাৰণেই দুখ লাগে যে যিজন বিখ্যাত আছিল, যোগ্য আছিল , সমৰ্থ আছিল – তেওঁ ও নিৰাশাৰ চকৰিত পৰি যেনি তেনি উফৰি পৰিছে ৷ যেতিয়া পৰ্য্যন্ত তেওঁ সেই চকৰিৰ পৰা বাহিৰ হ’ব নোৱাৰে তেতিয়া পৰ্য্যন্ত আশা –আকাংক্ষা পূৰ্ণ কৰাত সফল হ’ব নোৱাৰে ৷ 

যদি এনে ধৰণৰ দুৰ্ভাগ্যৰ কান্দোনত কন্দাৰ অভ্যাস ব্যৱসায় প্ৰতিষ্ঠানৰ গৰাকী এজনৰ হয় তেতিয়া ই আৰু বেয়া, কিয়নো ই সংক্ৰামক ৰোগৰ দৰে বিয়পে ৷ ইয়াৰ বাবে কৰ্ম্মচাৰী সকলৰ নিজৰ গৰাকীৰ ব্যৱসায়িক যোগ্যতাৰ ওপৰত থকা বিশ্বাস হেৰাই যায় ৷ তেওঁলোকে নিৰাশাক্ৰান্ত চিত্তে কামবোৰ কৰে , অৱশেষত উৎপাদন বহু কম পৰিমাণে হয় ৷

(প্ৰথম খণ্ড সমাপ্ত)

বিষাল বৃক্ষৰ ছাঁয়া

(ৰহস্য গল্প)
#####  এক  #####

পৰিবহনমন্ত্ৰী অনুভৱ তালুকদাৰে ম’বাইল ফোনটো থোৱালৈহে মিচেছ ৰেখা তালুকদাৰে অপেক্ষা কৰি আছিল ৷ তেওঁ হাতত লৈ থকা ট্ৰেখনৰ পৰা চাহৰ পিয়লা এটা অনুভৱ তালুকদাৰৰ ফালে আগবঢ়াই দি নিজেও অন্যটো পিয়লা হাতত তুলি ল’লে ৷ ভালেমান দিনৰ আগৰে পৰা ক’ম ক’ম বুলি ভাৱি থকা কথা এটা মানুহজনক ক’বলৈ সুবিধা পাই আজি কাষতে বহি চাহৰ পিয়লাত শোহা এটা মাৰিয়েই গিৰিয়েকক ক’লে –

“ বাংগালুৰত আৰু এটা অট্টালিকা নিৰ্মানৰ কাম কেতিয়া আৰম্ভ কৰিম বুলি ভাৱিছা ? ”

“ সোনকালেই আৰম্ভ কৰিম বুলি ভাৱিছিলো , কিন্তু নহ’বগৈ ৷”

“ কিয় ? ”

“ কাৰণ , এতিয়া যে ফোনটো আহিছিল----------৷”

“ কাৰ ফোন ?  কি কথা  ----?? ”

“ মুখ্যমন্ত্ৰী অনন্ত বৰুৱাৰ খাচ মানুহ এজনৰ ফোন ৷ অনন্ত বৰুৱাই পঞ্চাশ কোটি নগদ টকা বিচাৰিছে ৷”

“আজি ৰাতিৰ ভিতৰতে দিব লাগিব ৷”

“ অলপ দিনৰ আগতে মুখ্যমন্ত্ৰীক তাতকৈও অধিক টকা দিয়া নাছিলা জানো ? আকৌ কিয় দিব লগা হ’ল ? ”

“ মই কোন কোন আঁচনিৰ কিমান হেজাৰ কোটি টকা হজম কৰিলো তাৰ বিতং খবৰ কালিৰ বাতৰি কাকতত সেই কেলেহুৱা সাংবাদিক কেইটাই  প্ৰকাশ কৰি দিলে নহয় ৷ সেয়হে মুখ্যমন্ত্ৰীয়ে সুবিধা পাই ব্লেক মেইলিঙত লাগে গৈছে আক’ ৷ কৈছে – বহু ঠাইত বহুকেইজনক মেনেজ কৰিবলৈ টকাৰ  প্ৰয়োজন ৷ পাৰ্টিৰ উৰ্ধ্বতম কৰ্ত্তৃপক্ষকো হেনো মেনেজ কৰিব লগা হ’ব ৷”

“ অ’ সেইটো কথা ৷ তেনেহ’লে সাংবাদিক কেইটাকে কেইলাখমান দিয়ে মেনেজ কৰি নথ’লা কিয় ? ”

“ মেনেজ কৰিয়েতো ৰাখিছিলো ৷ বাতৰি কাকতবোৰত মুখ্যমন্ত্ৰীৰ মানুহ আছে ৷ সিহঁতক চিনি পোৱা আৰু মেনেজ কৰা টান ৷ সিহঁতে মুখ্যমন্ত্ৰীৰ হৈ কাম কৰি থাকে ৷”

কথাখিনি শুনিয়েই  ৰেখা তালুকদাৰৰ ঈশা ডেউল হেন ল’নি মুখখনৰ আকৃতি কৰিণা কাপুৰৰ মুখখনৰ দৰে বহল হৈ পৰিল আৰু ক’লে –

“ অ’ তেনেহ’লে তুমি মুখ্যমন্ত্ৰী অনন্ত বৰুৱাক ধন কুবেৰ বনাবলৈহে মন্ত্ৰী হ’লা , নহয় জানো ? এনেদৰে আৰু নহ’ব বুজিছা ৷ কিবা এটা কৰা আৰু অহাবাৰ মুখ্যমন্ত্ৰীৰ গাদী দখল কৰা ৷ ”

মন্ত্ৰী তালুকদাৰে হিন্দী বোলছবিৰ খলনায়কৰ দৰে এক ৰহস্যময় হাঁহি মাৰি উত্তৰ দিলে –

“ তুমি চিন্তা নকৰিবা ডাৰ্লিং , তাৰ সকলো ব্যৱস্থা কৰা হৈ গৈছে ৷”

#### দুই ####

মুখ্যমন্ত্ৰী অনন্ত বৰুৱাৰ বাসভৱন ৷ ৰূদ্ধদ্বাৰ বৈঠকত মুখ্যমন্ত্ৰীয়ে নিজৰ অতি বিশ্বাসভাজন কেইজনমান শুভাকাঙ্খীৰ সৈতে গোপন পৰিকল্পনাৰ বাবে আলোচনাত মগ্ন ৷

“ আমাৰ বাহিনীটোৱে কৰা হত্যাকাণ্ডবোৰ যে ‘ জংগী বাহিনীয়ে’ কৰা বুলি দায়িত্ব স্বীকাৰ কৰিছে , তাৰ কাৰণ কি বুলি ভাৱে চৌধুৰী ডাঙৰীয়া ?”বৰুণ চৌধুৰীক উদ্দেশ্য কৰি মুখ্যমন্ত্ৰীয়ে প্ৰশ্ন কৰিলে ৷

“ ইয়াৰ কাৰণ কেইবাটাও হ’ব পাৰে চাৰ ৷ ” চৌধুৰীয়ে ক’লে –“ প্ৰথম কখা হ’ল তেওঁলোকৰ অস্তিত্বৰ প্ৰমাণ দিয়া আৰু জনসাধাৰণৰ আগত বীৰত্ব প্ৰদৰ্শন কৰা ৷ হত্যাকাণ্ডৰ বলি  কেইজন লোকচক্ষুত দুৰ্নীতিপৰায়ণ , অসৎ  ৰাজনৈতিক নেতা হোৱা বাবে তেওঁলোকৰ বাবে পৰিবেশ অনুকূল হৈ পৰিছে ৷ দ্বিতীয়তে , পৰিবেশ –পৰিস্থিতিত বিভ্ৰান্তিৰ সৃষ্টি কৰি প্ৰকৃত ঘাতকক ধৰা পেলাবৰ বাবেও তেওঁলোকে তেনে কৰিব পাৰে ৷”

“তেন্তে আমি এতিয়া কি কৰা উচিত হ’ব ?” মুখ্যমন্ত্ৰীৰ এই প্ৰশ্নৰ উত্তৰ  এইবাৰ তেওঁৰ  বিশ্বস্ত পৰামৰ্শদাতা কৰিম চাহাবে দি ক’লে –

“ এই ক্ষেত্ৰত আমাৰ কৰণীয় একো নাই ৷ কেদাৰসকলক সুবিধা বুজি ধনসংগ্ৰহতে মাথৌঁ লগাব লাগে ৷ কাৰণ, ইলেকচনলৈ বেছি দিন নাই ৷”

কৰিম চাহাবৰ পৰামৰ্শৰ শলাগ মুখ্যমন্ত্ৰীৰ লগতে উপস্থিত সকলোৱেই ল’লে ৷

“ তেন্তে চাংমাই ডাঙৰীয়াই বাহিনীৰ চেয়াৰমেন গজেন্দ্ৰ বৰাক বিষয়টো অৱগত কৰিব ৷ লগতে সকলো ধৰণৰ গোপনীয়তা বজাই ৰখাৰ ব্যৱস্থা হাতত ল’বলৈ ক’ব ৷”

মুখ্যমন্ত্ৰীৰ কথাত সন্মতি জনাই সদা চাংমাইয়ে ক’লে, “হ’ব চাৰ , আপুনি নিশ্চিন্ত হৈ থাকক , সকলো ঠিকে ঠাকে চলাই নিম ৷ এটা কথা ক’বলৈকে  আছে  ছাৰ ৷”

“ কি কথানো চাংমাই ? ”

“ ছাৰ ছাত্ৰ নেতা বিক্ৰম হাজৰিকাৰ জনপ্ৰিয়তা  দিনক দিনে বাঢ়ি গৈছে আৰু অহা ইলেকচনত -------৷’’

চাংমাইৰ কথা  আগবঢ়াবলৈ নিদি মুখ্যমন্ত্ৰী অনন্ত বৰুৱাই ক’লে , “বিক্ৰম হাজৰিকাক মেনেজ কৰাৰ ব্যৱস্থা হৈ গৈছে চাংমাই ,চিন্তাৰ কাৰণ নাই ৷”

######## তিনি  ############

“ হেল্ল’ ছাৰ , মই নিৰ্মলে কৈছো , ২৩ নং বেটেলিয়ানৰ নায়ক নিৰ্মল গগৈ ৷ ছাৰ এক জৰুৰী খবৰ আছে ৷ আজিৰ তাৰিখৰ ‘ ৰাতিদিন ‘ কাকতখনত ছাত্ৰনেতা বিক্ৰম হাজৰিকাই আমাৰ ‘ জংগী বাহিনী’ক গৰিহণা দি এক বিবৃতি প্ৰকাশ কৰিছে ৷ আমাৰ বাহিনীক ঘাতক বাহিনী আখ্যা দি গণভিত্তি নোহোৱা কৰিব খুজিছে  আৰু আমাক মুকলি প্ৰত্যাহ্বান জনাই কৈছে যে জনগণক শান্তিহে লাগে , বন্দুকৰ গুলিয়ে ফুটা কৰা স্বাধীনতাৰ ঢোলটো জনতাই বাৰে বাৰে নবজায় ------৷”

“ হয় নেকি ? ” ‘জংগী বাহিনী ‘ৰ  মুখ্য সেনাধ্যক্ষ দেৱব্ৰত চলিহাই ক’লে , “ বিক্ৰম হাজৰিকাক কেনেদৰে ঠিক লগাব লাগে তাৰ দায়িত্ব কাক দিয়া হ’ব , এইবোৰ কথা  হেড-কোৱাৰ্টাৰৰ বৈঠকত আলোচনা কৰি সিদ্ধান্ত লোৱা হ’ব ৷ তুমি এতিয়া নিজৰ ডিউটিত যোৱা ৷ ” এই বুলি কৈ মুখ্য সেনাধ্যক্ষ  দেৱব্ৰত চলিহাই ম’বাইলৰ চুইচ বন্ধ কৰি দেহৰক্ষীক ক’লে , “ অৰুণ, মোৰ এ কে ফ’ৰটি চেভেনটো দিয়াচোন ৷ ”

######## চাৰি ########

“ হয় ছাৰ , হয় ছাৰ , আমি সকলো ধৰণৰ চেষ্টা চলাম ৷ হয় ছাৰ ,হয় ছাৰ , আপোনাৰ পৰামৰ্শ মতেই কৰা হ’ব ৷ হয় ছাৰ, এক সপ্তাহৰ ভিতৰতেই প্ৰকৃত দোষীক কৰায়ত্ব কৰা হ’ব ৷ হয় ছাৰ, বকো থানাৰ লক আপত থকা ল’ৰাকেইটাক এৰি দিবলৈ অ’চিক খবৰ দিলো ছাৰ ৷ হ’ব ছাৰ , হ’ব , থেঙ্ক ইউ ছাৰ ৷ ”

ফোনত কথা পাতি থাকোতে আৰক্ষী উপ-মহাপৰিদৰ্শক  প্ৰশান্ত  দত্তৰ মুখমণ্ডল তামোল খাই উঠি মূৰত ধৰা মানুহৰ দৰে ঘামত তিতি গ’ল ৷ এৰা , ঘামিবৰ কথাই এয়া ৷ কাৰণ , ৰাজ্যখনত যে পুলিচ বিভাগ এটা আছে সেই কথাৰ প্ৰমাণ দিয়াটো পুলিচ উপ-মহা্পৰিদৰ্শক প্ৰশান্ত দত্তৰ বাবে এক প্ৰত্যাহ্বান স্বৰূপ হৈ পৰিছে ৷  এনে ক্ষণতে  ৰাজ্যৰ মুখ্যমন্ত্ৰী তথা গৃহমন্ত্ৰী গৰাকীয়ে ৰাইজৰ হেঁচাত পৰি মাত্ৰ সাদিনৰ ভিতৰতে যিটো গুৰু দায়িত্ব পালন কৰিবলৈ দিছে , সেইটো  তেওঁৰ  বাবে জানো সম্ভৱ ? ৰাজ্যখনত কিমানবোৰ যে ধৰ্ষণ, হত্যা , গুপ্তহত্যা আৰু মুক্ত হত্যাৰ  ঘটনা ঘটিব ধৰিছে তাৰ হিচাপ ৰখাই টান হৈ পৰিছে ৷ কোনো এটা অপৰাধৰো দোযীক পুলিচে কৰায়ত্ব কৰিব পৰা নাই ৷ সেইবোৰৰ তদন্তৰ বাবে তদন্ত কমিটি গঠন কৰা হৈছে  আৰু তাৰ ফলাফলৰ বাবে ৰাইজে ব্যগ্ৰতাৰে বাট চাই আছে আৰু মাথো বাট চায়ে থাকিব –ভিন্ন গ্ৰহত প্ৰাণীৰ সন্ধান পোৱা দিনটোলৈ বাট চাই থকাৰ দৰে ৷

এইবাৰৰ হত্যাকাণ্ডৰ  হত্যাকাৰীক কৰায়ত্ব কৰিবই লাগিব ৷ অন্যথাই পুলিচ বিভাগৰ শীৰ্ষ পৰ্য্যায়ৰ বিষয়াকে ধৰি বহুজনৰ চাকৰিৰ নিশ্চয়তা নাথাকিব ৷ ৰাজ্যখনৰ জনপ্ৰিয় ছাত্ৰনেতা বিক্ৰম হাজৰিকাৰ হত্যা কাণ্ডক ছাত্ৰ সমাজ আৰু ৰাইজে সহজভাৱে ল’ব নোৱাৰে ৷ এসপ্তাহৰ সময় সীমা বান্ধি দিয়া হৈছে ৷ অপৰাধীক কৰায়ত্ব কৰিব নোৱাৰিলে ৰাজ্যখনৰ চৌদিশৰ পৰা স্বতঃস্ফুতভাৱে অগনণ জনতা আহি ৰাজধানী চৌহদ ঘেৰি ধৰিবহি ৷ তেনে এক পৰিস্থিতিৰ সন্মুখীন হৈ তাক চম্ভালিবৰ শক্তি ৰাজ্যখনৰ পুলিচ বিভা্গৰ নাই ৷ কথাবোৰ ভাৱি ভাৱি শিল পৰা কপৌৰ দৰে হৈ ৰাজ্যখনৰ পুলিচ উপ-মহাপৰিদৰ্শক প্ৰশান্ত দত্ত চোফাখনতে ঢলি পৰিল ৷

“ কি হ’ল হে তোমাৰ ? বানবিধস্ত মানুহ এটাৰ দৰে যে চোফাখনতে ঢলি পৰিলা ?”

পত্নী মধুচন্দ্ৰিকাৰ মাতত থতমত খাই উঠি প্ৰশান্ত  দত্ত  বহি পৰিল আৰু বিক্ৰম হাজৰিকাৰ কেচটোৰ সবিশেষ বিবৰি ক’লে ৷

“ অ’ সেইটো কথা ৷ তুমি যে এটা মানুহ আৰু দেই ৷ সেইটো কথাতনো ইমান মূৰ ঘমাব লাগেনে ? আমাৰ ৰতনদা আছে নহয় ৷ তেওঁকে কেচটোৰ দায়িত্বভাৰ দি আৰাম কৰা ৷ দেখিবা তোমাৰ কাম সময়মতে হৈ গৈছে ৷”

“ কোন ৰতনৰ কথা কৈছাহে ? মইচোন কোনো ৰতনৰ নামেই আজিলৈকে শুনা নাই ৷”
  

“ ৰতন বৰুৱাৰ কথা কৈছো ৷ প্ৰাইভেট ডিটেকটিভ ৰতন বৰুৱা ৷ তুমিহে তেওঁৰ নাম শুনা নাই ৷ বহুতেই তেওঁৰ আচৰিত যেন লগা সফল অভিযানবোৰৰ কথা জানে ৷”

“ তুমি ৰতন বৰুৱাক কেতিয়াৰ পৰা চিনি পোৱা ?”

“ তেওঁক মই ১৯৯৫ চনৰ পৰাই চিনি পাওঁ ৷ আমাৰ দেউতা তেতিয়া ধেমাজি জিলাৰ চিলাপথাৰ থানাৰ অ’চি হৈ আছিল ৷ তেতিয়া অৰুণাচল প্ৰদেশৰ পশ্চিম ছিয়াং জিলাৰ এছ পি য়ামছা চাহাবৰ সৈতে এটা কেচৰ যুটীয়া অভিযানত ৰতন বৰুৱাৰ সহায় লৈছিল ৷ ৰতন বৰুৱাই বৰ নিখুঁট পৰিকল্পনাৰে অভিযান আগুৱাই নিয়া বাবে অৰুণাচল প্ৰদেশৰ মালিনী থানৰ পাহাৰ খান্দি প্ৰাচীন  কালৰ এক বৃহৎ ৰত্নভাণ্ডাৰ দুস্কৃতিকাৰীয়ে চুৰি কৰি নিয়াৰ পৰা ৰক্ষা পৰিল ৷ তেতিয়াৰপৰাই মই ৰতন বৰুৱাক চিনি পাওঁ ৷ দেউতাৰ সৈতে ৰতন বৰুৱা আমাৰ ঘৰলৈ আহিছিল আৰু সেয়েহে তেওঁ আমাৰ আপোনজন হৈ পৰে ৷ দেউতাই চাকৰি  জীৱনত  যিকোনো জটিল কেচত ৰতন বৰুৱাৰ সহায় লৈছিল ৷”

“ অ’ হয় নেকি ? তেন্তে ৰক্ষা পালো ৷ ”—বুলি কৈ প্ৰশান্ত দত্তই স্বস্তিৰ নিশ্বাস পেলালে ৷

লগে লগেই মধুচন্দ্ৰিকাই ৰতন বৰুৱালৈ ম’বাই ফোনত নম্বৰ ডায়েল কৰিলে ৷

######## পাঁচ   ########

ৰাজ্যখনৰ জনতা আৰু ছাত্ৰ সমাজে বান্ধি দিয়া চৰম সীমাৰ আজি অন্তিম দিন ৷ পুলিচ বিভাগে আত্ম সন্মান ৰক্ষা কৰিবলৈ সক্ষম হ’বনে বাৰু? যদি সেয়া সম্ভৱ হ’য় তেন্তে হত্যাকাৰী বুলি কোন চিনাক্ত হ’ব? এনে ধৰণৰ প্ৰশ্নবোৰে ৰাজ্যৰ প্ৰতিজন নাগৰিককে উৎকন্ঠিত কৰি তুলিছে ৷

লোকসেৱা আয়োগৰ সভাকক্ষত ৰাজ্যৰ পুলিচ মহাপৰিদৰ্শকৰ দ্বাৰা আয়োজিত সভাত ৰাজ্যৰ মুখ্য মন্ত্ৰী, অন্যান্য মন্ত্ৰীসকলৰ উপৰি ছাত্ৰ সমাজৰ শীৰ্ষ পৰ্য্যায়ৰ নেতাসকলো উপস্থিত আছে ৷  চৌদেশে নিৰাপত্তাৰক্ষীৰ দ্বাৰা বেষ্টিত সভাক্ষত সকলোৰে কেন্দ্ৰ বিন্দু হৈ পৰিছে  প্ৰাইভেট  ডিটেকটিভ ৰতন বৰুৱা ৷ ক্ষন্তেক পিছতে সকলোৰে উৎকন্ঠাৰ অন্ত পেলাই হত্যাকাৰীৰ নাম ঘোষণা কৰা হ’ব ৷

সকলো আনুষ্ঠানিকতাৰ অন্তত প্ৰাইভেট ডিটেকটিভ ৰতন বৰুৱাক প্ৰমাণ সহকাৰে বৰ্ণনা দি হত্যাকাৰীক চিনাক্ত কৰিবলৈ কোৱা হ’ল ৷

সভাকক্ষত উপস্থিত সকলোটিকে বিনম্ৰভাৱে সম্বোধন জনাই ৰতন বৰুৱাই ক’লে-----

 “ৰাইজ হতভাকাৰী আজি আমাৰ মাজতে এই সভাক্ষতে আছে ৷”

ৰতন বৰুৱাই কথাষাৰ ক’বলৈহে পালে,লগে লগে সভাকক্ষত মৃদু গুঞ্জনৰ সৃস্তি হ’ল আৰু সমবেত ৰাইজে সভাকক্ষৰ ইফালে সিফালে চকু ফুৰাব ধৰিলে –কিজানিবা হত্যাকাৰীক চিনিবই পাৰে ৷ সন্দেহযুক্ত মনবোৰে পৰস্পৰে পৰস্পৰকে হত্যাকাৰী বুলি ধাৰণা কৰিব ধৰিলে ; কিন্তু ৰতন বৰুৱাই তেওঁৰ বক্তব্য আগুৱাই নিবলৈ ধৰাত সভাকক্ষ পুণৰ কাঁহপৰি জিন যোৱাৰ দৰে নিতাল মাৰিলে ৷

“পাতনিতে হত্যাকাৰীৰ নাম উচ্চাৰণ নকৰি মই হত্যাকাৰীৰ অভিপ্ৰায় সম্পৰ্কে বিতং ভাৱে কৈ যাব খুজিছো ৷

আমাৰ ৰাজ্যখনত কাৰ্য্যক্ৰমনিকা চলাই থকা অস্ত্ৰধাৰী উগ্ৰপন্থী গোটবোৰৰ বিষয়ে তথ্য সংগ্ৰহৰ দায়িত্ব দিয়া হৈছিল আমাৰ সহকৰ্মী ইন্দ্ৰজিৎ চক্ৰবৰ্ত্তীক ৷ তেওঁ জনালে যে ৰাজ্যখনত সাতটা তেনেধৰণৰ গোটে কাম-কাজ চলাই গৈছে ৷তাৰ ভিতৰত দুটা নতুন গোটো আছে ৷ এটাৰ নাম “ থলুৱা মুক্তিবাহিনী” আৰু আনটো হৈছে “ বিদেশী বহিস্কাৰ বাহিনী”৷ এই নতুন উগ্ৰপন্থী গোট দুটাই ৰাজ্যখনৰ বিভিন্ন স্থানত সদস্য ভৰ্ত্তি তথা দান-বৰঙণি সংগ্ৰহৰ কাম পূৰ্ণ গতিত চলাই গৈছে ৷ সময়ে সময়ে দুই এজন সদস্যক পুলিচে কৰায়ত্ব কৰিবলৈ সক্ষম হৈছে যদিও উৰ্ধতম কৰ্ত্তৃপক্ষৰ নিৰ্দ্দেশত পুণৰ এৰি দিব লগা হৈছে ৷

অন্যহাতে উগ্ৰপন্থীসকলৰ দ্বাৰা সংঘটিত কাণ্ডবোৰৰ ওপৰত নজৰ ৰখা আমাৰ সহকৰ্মী কামাখ্যা দত্তই  আমাক জানিবলৈ দিয়ে যে বকো থানাৰ অন্তৰ্গত বদলপুৰ গাৱঁত উগ্ৰপন্থীয়ে লালচন্দ্ৰ জৈন নামৰ ব্যৱসায়ী জনৰ পৰা দাবী কৰা অনুযায়ী প্ৰাপ্ত পঞ্চাশ লাখ টকাক লৈ দুটা গোটৰ মাজত হোৱা গুলীয়া গুলীত উভয় পক্ষৰে একোজনকৈ সদস্য ঘটনাস্থলিতে গুলীবিদ্ধ হৈ মৃত্যু হয় ৷ প্ৰত্যক্ষদৰ্শীৰ মতে পৰবৰ্ত্তী সময়ত দুয়োটা দলৰ সদস্যৰ মাজত আপোচ-মিমাংসাৰ জৰিয়তে ধনৰ ভাগ-বতৰা হয় ৷ধনৰ ভাগ লৈ দুয়োটা দল  দুটা দিশত প্ৰস্থান কৰে ৷ এইবোৰ কথাৰ পৰা আমি জানিব পাৰিলো যে কেৱল ধন ঘটিবৰ  বাবেই এনে ভুৱা উগ্ৰবাদীৰ জন্ম দিয়া হৈছে ৷

তাৰ পিছত চেনিকুঠীৰ ঘটনাটোত শাসনাধিষ্ঠ দলৰ প্ৰভাৱশালী নেতা অম্লান বৰুৱাক কোনোবা দুৰ্বৃত্তই দেহৰক্ষীৰ অমনোযোগীতাৰ সুযোগ লৈ নিজৰ ঘৰৰ বাৰাণ্ডাত বহি থকা অৱস্থাতে গুলী কৰি থৈ যায় আৰু তেওঁ গুৰুতৰ ভাৱে আহত হয় ৷ এই ঘটনাৰ দায়িত্ব ৰাজ্যখনৰ পুৰণি উগ্ৰপন্থী দল ‘জংগী বাহিনী’য়ে মূৰ পাতি লয় ৷ পিছে জংগী বাহিনীত থকা আমাৰ চোৰাং-চোৱাই জনাইছে যে অম্লান বৰুৱাক ‘জংগী বাহিনী’ৰ কেদাৰে গুলীবিদ্ধ কৰা নাই ৷

ছাত্ৰ নেতা বিক্ৰম হাজৰিকা ভৱিষ্যতৰ এক সম্ভাৱনাপূৰ্ণ ৰাজনৈতিক নেতা বাবেই আগন্তুক নিৰ্বাচনত প্ৰাৰ্থী হিচাপে থিয় দিয়াৰ সম্ভাৱনা আৰু জনপ্ৰিয়তাৰ বাবেই তেওঁ জয়ী হোৱাটো খাটাং ৷ আনে নহ’লেও হত্যাকাৰীয়ে তেনে ধাৰণা কৰি হত্যা কৰিব লগীয়া ব্যক্তিসকলৰ নামৰ তালিকাত হাজৰিকাৰো নাম অন্তৰ্ভুক্ত কৰিছিল ৷  অন্য এক তালিকাভুক্ত নাম আছিল –অম্লান বৰুৱা , অন্য এক উগ্ৰপন্থী গোটৰ ৷ কাৰণ একেই ৷

‘থলুৱা মুক্তি বাহিনী ‘ নামৰ গোটটোৰ জন্মদাতাজনৰ নিৰ্দ্দেশতেই ছাত্ৰনেতা বিক্ৰম হাজৰিকাক বোমা বৰ্ষণেৰে হত্যা কৰিব বিচৰা হৈছিল ; কিন্তু বিক্ৰম হাজৰিকাৰ ভাগ্য ভাল ৷ তেওঁক হত্যা কৰিব নোৱাৰিলে ৷

“ কি ! বিক্ৰম হাজৰিকা তেন্তে জীয়াই আছে  ?”সমবেত সকলৰ মাজৰ বহুজনে চিঞঁৰি উঠিল ৷

“ হয় , বিক্ৰম হাজৰিকা কোনোধৰণৰ আঘাত নোপোৱাকৈ থাকি গ’ল আমাৰ গুপ্তচৰ বাহিনীৰ কবলত ৷”

---আত্মপ্ৰত্যয় মিশ্ৰিত সুৰত ৰতন বৰুৱাই কৈ গ’ল –-

“ বিক্ৰম হাজৰিকা নিৰ্ভিক আৰু স্পষ্টবাদী ছাত্ৰনেতা হোৱা বাবে তেওঁৰ জনপ্ৰিয়তা যিদৰে বাঢ়ি যাব ধৰিলে সেইদৰে তেওঁৰ পিতৃ প্ৰাক্তন মন্ত্ৰী বিশ্ব নাথ হাজৰিকা আৰু মাতৃ  উৰ্মিলা হাজৰিকাৰো পুত্ৰৰ নিৰাপত্তাহীনতাক লৈ গঢ় লোৱা সংশয়ে সৃষ্টি কৰা উৎকন্ঠাও দিনক দিনে বাঢ়ি যাব ধৰিলে ৷ শেষত ৰাজ্য খনত সংঘটিত হত্যাকাণ্ডবোৰে এদিন তেওঁলোকৰ উৎকন্ঠাৰ চৰম সীমা পোৱাই দিয়াত  তেওঁলোক আমাৰ কাষ চাপিল ৷ বিক্ৰম হাজৰিকাৰ  প্ৰাণ ৰক্ষাৰ দায়িত্ব লোৱাৰ পিছতেই আমাৰ চোৰাং চোৱাৰ জালখন বহলাই মেলি দিয়া হ’ল ৷

“ থলুৱা মুক্তি বাহিনী”ৰ সদস্য  হৈ থকা আমাৰ গুপ্তচৰে বিক্ৰম হাজৰিকাক হত্যা কৰাৰ পৰিকল্পনাৰ বিষয়ে জানিব পাৰি তেওঁক আটক কৰি লুকাই ৰাখিছিল ৷ বোমা বিস্ফোৰণত ধ্বংসপ্ৰাপ্ত হোৱা গাড়ীখনত সিঁচৰিত হৈ থকা মাংসপিণ্ডবোৰ কোনো এক অচিনাক্ত লোকৰহে ৷ বিক্ৰম হাজৰিকাৰ নিৰাপত্তা নিশ্চিত কৰিবলৈ আৰু হত্যাকাৰীক ধৰা পেলোৱাৰ খাটিৰতহে ঘটনাটোৰ নাটকীয় ৰূপ দিব লগা হ’ল ৷ ৰাজ্যৰ আৰক্ষী বিভাগৰ পৰাও কেচটোৰ তদন্তৰ দায়িত্ব আমাকেই দিয়া হ’ল ৷ তথাপি সকলো গোপনে ৰাখিব লগা হ’ল ৷  তাৰ বাবে আমি সকলোৰে ওচৰত ক্ষমা প্ৰাৰ্থনা জনালোঁ ৷

ৰাইজ আপোনালোকে ক্ষন্তেক ধৈৰ্য্যেৰে অপেক্ষা কৰক , মই বিক্ৰম হাজৰিকাক ইয়ালৈকে অনাৰ ব্যৱস্থা কৰিছো ৷”—এইবুলি কৈ ৰতন বৰুৱাই তেওঁৰ ম’বাইল ফোনত নম্বৰ ডায়েল কৰিব ধৰিলে ৷

সমবেত ৰাইজ অধিক উৎকন্ঠিত হৈ পৰিল ; কিন্তু অলপ সময়ৰ পিছতেই দেহৰক্ষীৰ আবেষ্টনীৰ মাজত বিক্ৰম হাজৰিকা সোশৰীৰে সভা কক্ষত উপস্থিত হ’ল ৷

লগে লগে ৰতন বৰুৱাই ৰাইজক উদ্দেশ্যি ক’লে –

“ ৰাইজ মোৰ কাম শেষ হৈছে ৷ এতিয়া জীৱন্ত সাক্ষী বিক্ৰম হাজৰিকাই অপৰাধী কোন ক’ব আৰু তাৰ প্ৰমাণ দিব ৷ আৰম্ভ কৰক হাজৰিকা " ---কথাখিনি কৈ ৰতন বৰুৱা নিজৰ আসনত বহি কাষৰ আসনত কৃতজ্ঞতাভৰা উৎফুল্লিত নয়নেৰে তেওঁলৈ চাই থকা প্ৰশান্ত দত্ত আৰু দত্তৰ পত্নী মধুচন্দ্ৰিকালৈ চাই প্ৰাণচঞ্চল মিচিকিয়া হাঁহি এটি মাৰিলে ৷

বিক্ৰম হাজৰিকাই নিজৰ বক্তব্য আৰম্ভ কৰি ক’লে ---

“ প্ৰখ্যাত ডিটেকটিভ ৰতন বৰুৱাৰ কৃপাতেই আজি মই আপোনালোকৰ মাজত জীৱন্তভাৱে উপস্থিত হ’ব পাৰিছো ৷ আপোনালোকে ইতিমধ্যে জানিব পাৰিছে যে যিখন গাড়ী বোমা বিস্ফোৰণেৰে উৰুৱাই দিয়া হ’ল সেই গাড়ীখনত মই যোৱাৰ কথা আছিল ; কিন্তু গাড়ীখনত উঠাৰ পূৰ্বেই মোক অপহৰণ কৰা হ’ল –ৰতন বৰুৱাৰ চোৰাং -চোৱাৰ দ্বাৰা ৷ সেই কথা হত্যাকাৰীয়ে জনা নাছিল বাবে মোলৈ ফোন কৰি মোক যে মাত্ৰ কেইচেকেণ্ডমানৰ পিছতে দূৰ নিয়ন্ত্ৰিত ব্যৱস্থাৰে বোমা বিস্ফোৰণ ঘটাই হত্যা কৰা হ’ব সেই কথা জনাই তাৰ কাৰণটোও সগৰ্বে বৰ্ণনা কৰি কৈছিল যে মই হেনো ছাত্ৰ নেতা হিচাপে বহু ক্ষেত্ৰত তেওঁৰ উন্নতিৰ হেঙাৰ হৈ থিয় দিছিলো ৷ তেওঁ নিজৰ পৰিচয় গোপন কৰাৰো প্ৰয়োজন বোধ কৰা নাছিল ৷ কাৰণ , তেওঁ নিশ্চিত আছিল যে কেইচেকেণ্ডমানৰ ভিতৰতে মোৰ লগতে মোৰ ম’বাইল ফোনটোও বোমা বিস্ফোৰণত নিচিহ্ন হৈ যাব ৷ হত্যাকাৰীয়ে মোৰ ম’বাইল ফোনলৈ কৰা কথাখিনিৰ ৰেকৰ্ডিং আপোনালোকে শুনক ৷” –এই বুলি কৈ টেপ ৰেকৰ্ডাৰটো বজাই শুনালে আৰু লগে লগেই সভাকক্ষৰ সকলোৰে চকু পৰিবহন মন্ত্ৰী অনুভৱ তালুকদাৰৰ ওপৰত পৰিল ৷তেতিয়া আৰক্ষীৰ লোকৰ দ্বাৰা অনুভৱ তালুকদাৰ বেষ্টিত হৈ আছিল ৷

কেৱল অনুভৱ তালুকদাৰে কাৰাদণ্ড বিহা হ’ল এনে নহয় , ৰাজ্যৰ মুখ্যমন্ত্ৰী অনন্ত বৰুৱাৰ ওপৰতো ভালেকেইটা গোচৰ তৰা হ’ল আৰু ৰাইজৰ প্ৰতিবাদ তথা বিৰোথী পক্ষৰ নিৰন্তৰ  হেঁচাৰ প্ৰকোপত তেওঁ নেৰো বুলি থাকিও অৱশেষত মুখ্যমন্ত্ৰীৰ গাদী এৰিব লগা হ’ল ৷

বাতৰি কাকতবোৰৰ শিৰোণামা দখল কৰিলে – প্ৰাইভেট ডিটেকটিভ ৰতন বৰুৱাৰ নিখুঁট অভিযানৰ কাহিনীয়ে ৷

#####সমাপ্ত#####


বিঃদ্ৰঃ গল্পটো ইতিমধ্যে অসমৰ জনপ্ৰিয় মাহেকীয়া আলোচনী "ৰহস্য"ত প্ৰকাশ পাইছে৷

সুৱৰ্ণ স্বপ্ন

(ৰহস্য  গল্প)
ছাঁয়ামূৰ্ত্তিকেইটা পাহাৰখনৰ নিৰ্দ্দিষ্ট প্ৰান্তত উপস্থিত হ’লগৈ ৷ এজনৰ হাতত পেন্সিল টৰ্চ , আনজনৰ হাতত পিষ্টল আৰু তৃতীয়জনৰ হাতত এখন চিপৰাং ৷ এয়া অমাৱস্যাৰ ঘোপ মৰা অন্ধকাৰ ৰাতি নহয় , তথাপিও মাজনিশাৰ আকাশত কলিয়া ডাৱৰে আৱৰি থকা বাবে ত্ৰয়োদশীৰ জোনটোৱে ন্যায়বিচাৰৰ প্ৰতীকৰ দৰে বোৰ্খা ধাৰণ কৰিছে ৷

পাহাৰীয়া অঞ্চলটোত নিশাচৰহঁতে বিচৰণ কৰিব পৰা জোখৰে এন্ধাৰে চৌদিশ আৱৰি আছে ৷

ছাঁয়ামূৰ্ত্তিকেইটাই সন্তৰ্পণে পাহাৰ বগাবলৈ ধৰিলে ৷ প্ৰায় ষাঠিফুটমান উচ্চতাত সিঁহতে পাহাৰখনৰ নিৰ্দ্দিষ্ট ঠাইটুকুৰাৰ সন্ধানত ইফালে সিফালে পেন্সিল টৰ্চৰ পোহৰ পেলাই মনোযোগেৰে নিৰীক্ষণ কৰিবলৈ ধৰিলে ৷ ঠাইটুকুৰা আৱিস্কাৰ কৰোতে সিহঁতৰ পলম নহ’ল ৷ পিষ্টলধাৰীজনে চিপৰাংধাৰীজনক পাহাৰৰ সেই নিৰ্দ্দিষ্ট স্থানত চিপৰাং চলাবলৈ হুকুম দিলে ৷ কিছুসময় ধৰি চিপৰাঙেৰে পাহাৰৰ গাৰ পৰা ৰঙা মাটিবোৰ খান্দি পেলোৱাৰ পিছত চিপৰাঙৰ কোব পৰিল এটা নৰকংকালৰ ওপৰত ৷ চিপৰাং চলোৱাজন ক্ষন্তেকৰ বাবে থমকি ৰ’ল ৷ পেন্সল টৰ্চৰ পোহৰত নৰকংকালটো দেখা পাই বিষাক্ত সাপ দেখাৰ দৰে উচপ খাই চিপৰাংধাৰী আঁতৰি আহিল এইবাৰ ৷ পিষ্টলধাৰীৰ নিৰ্দ্দেশত আনজনে চিপৰাং চলাবলৈ ধৰিলে ৷

ঠিক সেই মুহূৰ্ত্ততে তিনিপাট যাঠী ক’ৰবাৰ পৰা প্ৰচণ্ড বেগেৰে উৰি আহি তিনিওটাকে শালি পেলালে ৷ দুটা ছাঁয়ামূৰ্ত্তি থিতাতে কলগছ পৰাদি ঢলি পৰিল চিৰদিনৰ বাবে ; কিন্তু পিষ্টলধাৰীৰ সোঁবাউসীত ষাঠীৰ সোঁবাউসীত ষাঠীৰ খোচটো লগাত তাৰ হাতৰ পিষ্টল ক’ৰবাত উফৰি পৰিল

আৰু সি লগে লগে পাহাৰৰ পৰা সমতল ভূমিলৈ খহি পৰিল ৷ সি চুঁচৰি বাগৰি প্ৰাণ ৰক্ষাৰ বাবে বাওঁহাতেৰে সোঁবাউসীৰ আঘাতপ্ৰাপ্ত স্থানত হেঁচা দি ধাৰাষাৰে বৈ অহা ৰক্তপ্ৰবাহক বাধা প্ৰদান কৰি পাহাৰৰ কাষে কাষে থকা পথটোৰে কোনোমতে শক্তি গোটাই দৌৰিব ধৰিলে ৷ পিছে দৌৰিও সি প্ৰাণ ৰক্ষা কৰিব নোৱাৰিলে ৷ কোনোবা ফালৰ পৰা উৰি অহা অন্য এপাট যাঠীৰ খোচ পৰিল তাৰ পিঠিত ৷ যাঠীপাতে তাৰ বক্ষ ভেদ কৰি পালালে ৷

ছাঁয়ামূৰ্ত্তি তিনিটাই পাহাৰৰ যি ঠাইত চিপৰাঙেৰে মাটি খান্দিছিল তাত এইবাৰ সিঁহতক নিধন কৰোতা বাৰজনীয়া এটা দল উপস্থিত হৈ মাটি খন্দাৰ কামত লাগি পৰিল ৷ সিহঁতে মাটি খান্দি খান্দি পাহাৰৰ গাত এটা সুৰঙ্গৰ সৃষ্টি কৰিলে ৷ কিছু সময় মাটি খন্দাৰ পিছতে এই দলটোৱেও অন্য এটা নৰ কংকাল আৱিস্কাৰ কৰিলে ৷ সিহঁতে নৰকংকালটো একাষৰীয়াকৈ থৈ পুণৰ মাটি খান্দিবলৈ ধৰিলে ৷ এইবাৰ সিহঁতে তৈয়াৰ কৰা সুৰংগৰ পথত ভেটা দি থকা এটা প্ৰকাণ্ড শিল সিহঁতৰ সমূহীয়া প্ৰচেষ্টাৰে পথৰ পৰা আঁতৰাই ল’লে ৷ লগে লগে সিহঁতে শিলটোৰ সিপাৰে এটা প্ৰকাণ্ড গুহা দেখা পালে ৷ সিহঁতৰ চকুবোৰ লোলুপ দৃষ্টিৰে তিৰবিৰাবলৈ ধৰিলে ৷ সিহঁতে এটা স্প্ৰে –মেচিন উলিয়াই এবিধ ঔষধ স্প্ৰে কৰিবলৈ ধৰিলে গহ্বৰটোৰ চৌদিশে ৷ সিহঁতৰ এজন সংগীয়ে টৰ্চৰ উজ্জ্বল পোহৰ পেলাই আগুৱাবলৈ ধৰিলে ৷ সুৰংগৰে অলপ গৈয়েই সিহঁতে তললৈ নামি যোৱা শিলৰ এটি খটখটী দেখা পালে ৷ খট্ খটীৰে তললৈ কুৰিফুটমান নামি সিহঁতে এটা প্ৰকাণ্ড কোঠা পালেগৈ ৷ কোঠাৰ মাজত একাষত সিংহাসনৰ দৰে শিলেৰ নিৰ্মিত এখন আসন আছে ৷ মুকলি অংশটো বাদ দি চৌদিশে শিলেৰে নিৰ্মিত আসনবোৰ ৷ সেই কোঠাটৌৰ শিলৰ বেৰবোৰ সিহঁতে ভালদৰে চাবলৈ ধৰিলে ৷ অৱশেষত সিহঁতৰ মাজৰ এজনে শিলৰ বেৰখনৰ এটা অংশৰ প্ৰতি আটাইৰে দৃষ্টি আকৰ্ষন কৰিলে ৷ সিহঁতে শিলৰ বেৰখনৰ সেই অংশটো ভাঙি পেলালে ৷ বেৰৰ সিপাৰে দৃশ্যমান হোৱা বিুপুল পৰিমাণৰ ৰত্নভাণ্ডাৰৰ চিকমিকনিত সিহঁত মতলীয়াৰ দৰে হৈ পৰিল ৷ প্ৰাচীন কালৰ হীৰা-মুকুতা ,স্বৰ্ণমুদ্ৰা ,ৰূপৰ মুদ্ৰাৰে পৰিপূৰ্ণ পাত্ৰবোৰ আৰু নানাধৰণৰ আ-অলংকাৰেৰে পূৰ্ণ মাটি আৰু শিলৰ পাত্ৰবোৰ ইমান বেছি পৰিমাণে ধাকিব বুলি সিহঁতে কল্পনাই কৰা নাছিল ৷ সিহঁতৰ চৌধ্য পুৰুষেও এই সম্পদৰাজি উপভোগ কৰি শেষ কৰিব নোৱাৰিব নিশ্চয় ৷ এইবোৰ যেন দিঠক নহয়, সপোনহে ৷ গল্প উপন্যাসৰ কাহিনীৰ চিত্ৰ ৰূপহে যেন ৷

আত্মহাৰা হৈ পৰিছিল যদিও সিহঁতে কৰ্ত্তব্যজ্ঞান হেৰুওৱা নাছিল ৷ আলোচনাৰ অন্তত সিহঁতে এই সিদ্ধান্তত উপনীত হ’ল যে হীৰা, মুকুতা আৰু স্বৰ্ণমুদ্ৰাবোৰহে সিহঁতে পোনতে নিজৰ গোপন স্থানলৈ লৈ যাব ৷ ইয়াৰ পিচত নিশাটোৰ ভিতৰতেই বাকীবোৰ যিমান পাৰে কঢ়িয়াব ৷ কথামতেই কাম ৷ সিহঁতে ধৰাধৰিকৈ স্বৰ্ণমুদ্ৰাৰে পৰিপূৰ্ণ পাত্ৰবোৰ গুহাৰ ভিতৰৰ পৰা উলিয়াবলৈ ধৰিলে ৷ আটাইকেইজনে ৰত্নভাণ্ডাৰ থকা কোঠাটৌৰ পৰা ওলাই প্ৰস্তৰ আসনবোৰ থকা কোঠাত প্ৰৱেশ কৰিছিলহে মাত্ৰ এনেতে কাণ তাল মৰা এক শব্দ হ’ল –“ গুৰুম , গুৰুম ৷ ” লগে লগে বাৰুদৰ ধোঁৱা আৰু গোন্ধে কোঠাটো আৱৰি ধৰিলে ৷ 

“ হেণ্ডচ আপ ৷ ” 

কাৰোবাৰ মাতত সিহঁত ঠাইতে থৰ লাগি ৰ’ল ৷ 

লগে লগে গুহাটোৰ ভিতৰখন কেইবাটাও টৰ্চৰ পোহৰত উজ্বলি উঠিল ৷

সিহঁতে তেতিয়াহে দেখা পালে যে বহল কোঠাটোৰ চাৰিওফালে মাৰণাস্ত্ৰেৰে সজ্জিত আৰক্ষীৰ লোকে সিহঁতক চাৰিওফালে ঘেৰি পেলাইছে ৷

“ হেণ্ডচ আপ ৷”

এচ পি য়ামছা চাহাব পুনৰ গৰজি উঠাতহে সিহঁতৰ সম্বিত ফিৰি আহিল ৷ স্বৰ্ণমুদ্ৰা আৰু হীৰা-মুকুতাৰে পূৰ্ণ পাত্ৰবোৰ ঠাইতে পেলাই সহঁতে দুইহাত ওপৰলৈ তুলি থিয় দি ৰ’ল ৷ লগে লগে আৰক্ষীলোকে সিহঁতৰ হাতত হাত- কেৰেয়া লগাই দিলে ৷

##### ১৯৯৫ চনৰ ১৪ এপ্ৰিল তাৰিখৰ দৈনিক বাতৰি কাকতবোৰৰ প্ৰথম পৃষ্ঠাতে বৰ বৰ হৰফেৰে প্ৰকাশ কৰা এক বাতৰিয়ে সৰ্বসাধাৰণ পঢ়ুৱৈৰ মাজত বেছ চাঞ্চল্য তথা উত্তেজনাৰ সৃষ্টি কৰিলে ৷ পুৱা বেলাতেই সকলোবোৰ দৈনিক কাকতৰ কপি হটকেক হৈ বিক্ৰী হ’ল ৷

ঘটনাস্থলীৰ ফটোসহ প্ৰকাশিত বাতৰিটো আছিল এনে ধৰণৰ----

‘ অৰুণাচল প্ৰদেশৰ পশ্চিম ছিয়াং জিলাৰ লিকাবালিৰ মালিনীথান মন্দিৰৰ সমুখৰ মুকলি পথাৰত যোৱা সাত এপ্ৰিল তাৰিখৰ পৰা সপ্তাহজোৰা মালিনীমেলা আৰম্ভ হয় ৷এইবছৰ মালিনী মেলালৈ দেশৰ বিভিন্ন ঠাইৰ লোকৰ উপৰিও বিদেশৰ পৰাও পৰ্যটকসকল মালিনীমেলা উপভোগ কৰিবলৈ আহে ৷ এই মালিনী মেলাৰ শেষৰ দিনা নিশাৰ ভাগত এক দুস্কৃতিকাৰী চক্ৰই মালিনী মন্দিৰৰ উত্তৰে পাহাৰ খান্দি প্ৰাচীন কালৰ বিপুল পৰিমণৰ ৰত্ন ভাণ্ডাৰ চুৰি কৰাৰ প্ৰচেষ্টা চলায় ৷ অৰুণাচল প্ৰদেশৰ পশ্চিম ছিয়াং জিলাৰ আৰক্ষী অধীক্ষক মিঃ য়ামছাই লিকাবালি পুলিচ থানাৰ ভাৰপ্ৰাপ্ত বিষয়াৰ সহযোগত অসম পুলিচৰ স’তে যুটীয়াভাৱে অভিযান চলাই দুস্কৃতিকাৰীহঁতৰ প্ৰচেষ্টাক বিফল কৰি বাৰজন দুৰ্বৃত্তক হাটে –লোটে ধৰা পেলাই জেল হাজোতলৈ প্ৰেৰণ কৰে ৷ এই প্ৰাচীন ঐতিহ্যময় অমূল্য সম্পদৰাজিৰ চৌৰ্য্যকাৰ্য্যত জড়িত সকলোকে কৰায়ত্ব কৰিবলৈ যাতে সক্ষম হয় , তাৰ বাবে ঘটনাটোৰ উচ্চ পৰ্য্যায়ৰ তদন্তৰ দাবী তুলি অৰুণাচলবাসী ৰাইজে মুখ্যমন্ত্ৰীক লগ ধৰিছে ৷ কৰায়ত্ব কৰা দুস্কৃতিকাৰীহঁতক জেৰা কৰি অধিক তথ্য উদ্ধাৰ কৰিব পৰা যাব বুলি অৰুণাচল প্ৰদেশৰ পুলিচ কৰ্ত্তৃপক্ষই ইতিমধ্যে দাবী কৰিছে ৷ চৰকাৰী সূত্ৰই প্ৰকাশ কৰা মতে , পাহাৰ-গহ্বৰত উদ্ধাৰ হোৱা এই সম্পদসমূহৰ মূল্য বহু কোটি টকা হ’ব ৷

উল্লেখযোগ্য যে স্বৰ্ণভাণ্ডাৰ উদ্ধাৰৰ অভিযান চলাওঁতে দুস্কৃতিকাৰীহঁতৰ মাজত সংঘৰ্ষ লগাত তিনিজন যাঠীবিদ্ধ হৈ নিহত হয় ৷ ইয়াৰে এজনক অসমৰ খ্যাতনামা ব্যৱসায়ী তথা ৰাজনৈতিক নেতা মঃ মতিউৰ ৰহমান বুলি চিনাক্তকৰণ কৰা হৈছে ৷ পাহাৰৰ খনন কাৰ্য্য চলাওঁতে দুস্কৃতিকাৰীহঁতে কেইবাটাও নৰ কংকালো খান্দি উলিয়াইছে ৷ অনুমান হয় যে ৰত্নভাণ্ডাৰ চুৰিৰ অভিযানত বহু বছৰৰ পূৰ্বে মৃত্যু মুখত পৰা লোকৰেই কংকাল এইবোৰ ৷’

### আৱৰ্ত্তভৱনৰ এটা আহল-বহল সুসজ্জিত কোঠা ৷ কোঠাটোৰ আসনবোৰ দখল কৰি আছে ক্ৰমে অৰুণাচল প্ৰদেশৰ মুখ্যমন্ত্ৰী , জিলা উপায়ুক্ত, পশ্চিম ছিয়াং জিলাৰ এচ পি য়ামছা চাহাব , লিকাবালি থানাৰ ভাৰপ্ৰাপ্ত বিষয়া , অসমৰ চিলাপথাৰ থানাৰ ভাৰপ্ৰাপ্ত বিষয়া তথা খ্যাতনামা ডিটেকটিভ ৰতন বৰুৱা আৰু তেওঁৰ লগৰীয়া সকল ৷ কোঠাত এক গাম্ভীৰ্যপূৰ্ণ পৰিবেশ বিৰাজ কৰিছে ৷

ক্ষণিকৰ নীৰৱতা ভংগ কৰি মুখ্যমন্ত্ৰী ডাঙৰীয়াই ৰতন বৰুৱাক উদ্দেশ্যি ক’লে , “ আপোনাক ধন্যবাদ জনাবলৈ আমাৰ ভাষা হেৰাই গৈছে বৰুৱা ৷ আপুনি অৰুণাচল প্ৰদেশৰ যি অমূল্য সম্পদ ৰক্ষা কৰিলে , তাৰ বাবে আপোনাৰ ওচৰত অৰুণাচলীসকল চিৰ- ঋণী হৈ ৰ’ব ৷ 

মুখ্যমন্ত্ৰীৰ কথাত ৰতন বৰুৱাই লাজ পাই ৰঙা-চিঙা পৰি তল মূৰ কৰিলে ৷ এজনী পাট গাভৰুকহে যেন এইমাত্ৰ এটা চেঙেলীয়া ল’ৰাই তাইৰ ৰূপলাৱণ্য বখানি কিবা এষাৰ কৈ জোকালে ৷

“ পিছে এটা কথা য়ামছা চাহাব ,” মুখ্যমন্ত্ৰীয়ে ক’লে , “ ইমান এটা মহান কামৰ বাবে আমাৰ দেশৰ বাতৰি কাকতবোৰে মিষ্টাৰ ৰতন বৰুৱাক প্ৰশংসা কৰাৰ কথা বাদেই , তেওঁৰ নাম পৰ্যন্ত বাতৰি কাকতবোৰে প্ৰকাশ নকৰিলে কিয় ? বাতৰি কাকতবোৰে যে শুদ্ধ তথ্য প্ৰকাশ নকৰে , ইয়ে জলন্ত প্ৰমাণ নহয়নে ?”

“ চাৰ ”, য়ামছা চাহাবে উত্তৰ দিলে , “আচলতে চাৰ , বৰুৱা চাহাবৰ কথামতেই এই অভিযানৰ যে তেৱেঁই গুৰিধৰোঁতা সেই কথা গোপনে ৰখা হৈছে ৷ চাৰ , যিহেতু এই চক্ৰটোৰ মূল নায়ক সকল সমাজৰ গণ্যমান্য লোক ৷ তেওঁলোক এতিয়াও ধৰা পৰা নাই ৷ আচলতে চাৰ, নিৰাপদ দূৰত্বত থাকি তেওঁলোকেই অভিযানসমূহ চলাই আছে ৷ তেওঁলোকক কৰায়ত্ব কৰাৰ মানসেৰেই ৰতন বৰুৱা চাহাবে নিজৰ গতিবিধি গোপনে ৰাখিব খুজিছে চাৰ ৷ সাংবাদিকসকলে ৰতন বৰুৱা আৰু তেখেতৰ সহযোগী সকলোৰে সাক্ষাৎকাৰ লৈছে ৷”

“ চাব্বাচ ৷ সকলো ঠিকেই আছে তেন্তে ৷” মুখ্যমন্ত্ৰীয়ে সন্তুষ্টি প্ৰকাশ কৰি ক’লে , “ এই দুষ্ট চক্ৰটোক শীঘ্ৰেই কৰায়ত্ব কৰিবলৈ অসম চৰকাৰৰ লগতো আলোচনা কৰিম ৷ ৰতন বৰুৱাক যি ধৰণৰ সহায় সহযোগৰ আৱশ্যক , সকলো দিয়া যাব ৷ ”

মুখ্যমন্ত্ৰীৰ বক্তব্য শুনি আটায়ে হাতচাপৰি বজাই সন্তুষ্টি প্ৰকাশ কৰিলে ৷

“ বাৰু বৰুৱা ,” মুখ্যমন্ত্ৰীয়ে পুণৰ ৰতন বৰুৱাক উদ্দেশ্যি কথা আৰম্ভ কৰাত সকলোৱে নীৰৱতা অৱলম্বন কৰিলে ৷মুখ্যমন্ত্ৰীয়ে বৰুৱাক ক’লে ,

 “ আপোনাৰ অভিযান কেনেদৰে আগুৱাই নিলে আমাক এতিয়া কওকচোন ৷ ”

ৰতন বৰুৱাই তেওঁৰ অভিযানৰ কাহিনী লাজ লাজ ভাৱেৰে আৰম্ভ কৰি ক’লে –“ প্ৰকৃততে অভিযানটোৰ সফলতাৰ অন্তৰালত অন্তৰ্নিহিত হৈ আছে আমাৰ সহকৰ্মী ইন্দ্ৰজিৎ , বলিন, সঞ্জয় , কামাখ্যা , মতিন আৰু বাহাদুৰহঁতৰ একনিষ্ঠ প্ৰচেষ্টা আৰু আৰক্ষী লোকসকলৰ তৎপৰতা ৷ সেয়েহে সদৌটিলৈকে প্ৰথমে মোৰ আন্তৰিক অভিনন্দন জ্ঞাপন কৰিলো ৷

আমাক দৰাচলতে জাল নোটৰ ৱ্যৱসায়ত জড়িত মতিউৰ ৰহমান নামৰ মানুহজনক ধৰা পেলাবলৈ ব্যক্তিগতভাৱে নিয়োগ কৰিছিল অসমৰ এখন জিলাৰ এজন পুলিচ অধীক্ষকে ৷ যোৱা বছৰৰ পৰাই আমাৰ দলৰ লোকসকলে মতিউৰ ৰহমানৰ গতিবিধি লক্ষ্য কৰাৰ বাবে তাৰ পিছে পিছে ছাঁটোৰ দৰে লাগি আছিল ৷ অৱশেষত কেঁচু খান্দোতে সাপ ওলাল ৷ মতিউৰ ৰহমানে যাঠীৰ খোঁচ খাই মৃত্যুক আঁকোৱালি ল’লেহি মা-মালিনীৰ চৰণৰ তলত ৷ আচলতে যোৱা বছৰেই মতিউৰ ৰহমানে জালনোটৰ ব্যৱসায় এৰি অৰুনাচল প্ৰদেশৰ পাহাৰ গৰ্ভৰ প্ৰাচীন কালৰ ৰত্নভাণ্ডাৰ লুট কৰা কামৰ দায়িত্ব ভাৰ লয় ৷এই দায়িত্ব অৰ্পণ কৰে অসমৰ জনৈক পৌঢ় প্ৰত্নতত্ত্ববিদে ৷ সেই প্ৰত্নতত্ত্ববিদ জনে সত্তৰ দশকতে মালিনীথানত ঐতিহাসিক ধ্ববংসাৱশেষ আৱিস্কাৰ কাৰ্য্যত নিয়োজিত হৈ লিকাবালিলৈ আহিছিল ৷ তেঁও প্ৰাচীন কালৰ কেইখনমান সাঁচিপতীয়া পুথি গোপনে সংগ্ৰহ কৰি নিয়ে ৷ ইয়াৰ পাঠোদ্ধাৰ কৰাত পাহাৰ গৰ্ভত বিপুল পৰিমাণৰ ধন সোণ থকাৰ কথা বিতংভাৱে জানিব পাৰে ৷ এই গুপ্তধন উদ্ধাৰৰ মানসেৰে তেঁও অৰ্থলিপ্সু গন্যমান্য ব্যক্তিৰে দল এটা গঠন কৰে ৷ সেইদলটোৱে সত্তৰ দশকৰ পৰাই গুপ্তধন উদ্ধাৰৰ বাবে প্ৰতিবছৰেই চেষ্টা চলাই আহিছে ৷ বছৰৰ অন্যসময়ত অৰুনাচল প্ৰদেশৰ পাহাৰ খান্দি ৰত্নভাণ্ডাৰ উদ্ধাৰ কৰা সম্ভৱ নহয় বাবে মালিনীমেলা চলি থকা সময়ছোৱাৰ ভিতৰতেই তেঁওলোকে অভিযান আৰম্ভ কৰি দিছে, কিন্তু ৰত্নভাণ্ডাৰ উদ্ধাৰ কৰা কাম বিগত বছৰবোৰত নানা কাৰণত সফলকাম হোৱা নাছিল ৷ তেওঁলোকে গোপনভাৱে নিয়োগ কৰা লোকসকলেই পিছলৈ পৃথক পৃথক ভাৱে দলবদ্ধ হৈ গোপনে ৰত্নভাণ্ডাৰ চুৰি কৰিবলৈ প্ৰচেষ্টা চলালে ৷ তাৰ পৰিণাম স্বৰূপেই সেই ভয়াবহ হত্যাকাণ্ডটো সংঘটিত হ’ল ৷ আপোনালোকে যিকেইটা নৰ কংকাল আৱিস্কাৰ হোৱা দেখা পাইছে , সেইকেইটা ৰত্নভাণ্ডাৰ চুৰি কৰিবলৈ বহুবছৰৰ পূৰ্বে গৈ মৃত্যুমুখত পৰা লোকৰ বুলি জানিব পাৰিছেই ৷ গুহাৰ ভিতৰত আৱদ্ধ ৰত্নভাণ্ডাৰৰ পৰা সৃষ্ট ধাতব পদৰ্থাৰ বিষাক্ত গেচে হয়তু সিহঁতক মৃত্যুমুখত পেলা্য় ৷ এই কথা দুস্কৃতিকাৰিহঁতে জানিব পাৰিয়েই সেই বিষাক্ত গেচৰ পৰা ৰক্ষা পোৱাৰ ঔষধ গুহাৰ ভিতৰত স্প্ৰে কৰিহে ভিতৰত প্ৰৱেশ কৰিছিল ৷”

কোঠাটোত তেতিয়া সকলোৱে নীৰব শ্ৰোতাৰ ভূমিকা পালন কৰি শ্ৰেণী কক্ষত শিক্ষকৰ ভাষন শুনা বাধ্য ছাত্ৰৰ দৰে বহি আছিল ৷ সেইবাবে ৰতন বৰুৱাই তেওঁৰ কাহিনী সমাপ্ত কৰিবলৈঅসুবিধা অনুভৱ কৰিছিল ৷ তেওঁ অভিযানৰ কাহিনী কৈ গ’ল –

“ চিলাপথাৰ টাউনৰ নেপাল হোটেলত আমাৰ বাহাদুৰে প্ৰায় এবছৰকাল হোটেল বয় হৈ দিন কটাব লগা হ’ল –মতিউৰ ৰহমানৰ দলটোৰ গোপন অভিযানৰ ভু পাবলৈকে ৷ কাৰণ , মতিউৰ ৰহমানৰ দলৰ আন লোকসকল আহি এই হোটেলতে বাহৰ পাতি ভদ্ৰলোকৰ দৰে থাকেহি ৷ 

মালিনী মেলা চলি থকা দিন কেইটাত ইন্দ্ৰজিতক দেখা পালে মোৰেই হাঁহি উঠাৰ উপক্ৰম হয় ৷ ইন্দ্ৰজিতে সৰু সৰু পুতলাবোৰ দুটাকৈ সুতাৰে বান্ধি নচুৱাই নচুৱাই সেইবোৰ বিক্ৰী কৰি ফুৰে ; কিন্তু আচলতে তাৰ তীক্ষ্ন নজৰ থাকে মতিউৰ ৰহমানৰ দলৰ ওপৰতহে ৷ তথাপিও তাৰ আক’ বিক্ৰী –বাৰ্তা বৰ ভাল হৈছিল ৷

যি কি নহওক , আমাৰ ভাগ্য ভাল যে বৰ্তমান কৰায়ত্ব কৰা মানুহ কেইটাই আমাক পাহাৰৰ ককেত ( নলা) লুকাই থকা দেখা নাপালে ৷ নহ’লে যাঠী কেইপাতে আমাৰ ----৷” 

“ নক’ব বৰুৱা চাহাব , নক’ব আৰু” , য়ামছা চাহাবে বৰুৱাক বাধা দি ক’লে , “ সেই কথা মনলৈ আহিলে এতিয়াও কলিজাত বিষ উঠি আহে ৷”

পুলিচ অধীক্ষক য়ামছা চাহাবৰ কথা আৰু কথন ভংগীমাত কি সংগতি –বিসংগতি আছিল জানো , সমবেত সকলোটিয়ে ঢেক ঢেককৈ হাঁহিবলৈ ধৰিলে ৷ 

(‘ ৰহস্য ’ আলোচনীৰ মাৰ্চ ১৯৯৭ সংখ্যাত প্ৰকাশিত )