শুভ-বিবাহ

প্ৰণামী ঘৰত অকলে আছিল ৷ চন্দ্ৰ সেই সময়তেই সিহঁতৰ ঘৰ পালেগৈ ৷ তাইৰ বাবে লৈ যোৱা কিতাপ কেইখন দিলে ৷ পৰীক্ষালৈ বেছি দিন নাই ; কিন্তু তেতিয়ালৈকে তাই যাৱতীয় কিতাপ কেইখনকে যোগাৰ কৰিব পৰা নাছিল ৷ 
“ তোৰ ইয়াত কি কাম আছে ?” হঠাতে ঘৰত সোমাই চন্দ্ৰক দেখা পাই প্ৰণামীৰ কাকায়েক ডম্বৰুৱে দিয়া ধমকিত চন্দ্ৰই থতমত খাই গ’ল ৷

সি সেমেনা-সেমেনি কৰি উত্তৰ দিলে , “ কিতাপকেইখন প্ৰণামীক দি যাবলৈ আহিছিলো ৷”

“এইখন ঘৰত তই এইসব লিলিমাই খেলি থাকিব নোৱাৰ ৷ কিমান কিতাপ দিবলৈ আছে দি থাকিবি ৷ ভালে ভালে তই এইক তোৰ ঘৰলৈ আজিয়ে লৈ যা , নহ’লে তাইক মই আজি কাটি দুচেও কৰিম৷” কথাখিনি কৈ ডম্বৰু ঘৰৰ পৰা ওলাই গ’ল ৷ 
প্ৰণামীয়ে কন্দাকটা কৰিলে ৷ ককায়েকে যি কয় তাকে কৰি পেলায় হেনো ৷ উপায় নাই , চন্দ্ৰই প্ৰণামীক লগত লৈ ঘৰলৈ ৰাওনা হ’ল ৷

চন্দ্ৰই তাৰ খবৰটো ভিনিয়েক মধু বৰুৱাক দিলে ৷ মধু বৰুৱা গৈ সিহঁতৰ ঘৰ পালেগৈ ৷ সেই সময়ত চন্দ্ৰৰ ককায়েকহঁতে সিহঁতৰ খেৰী-ঘৰটোৰ এখন চাল নতুনকৈ ছাবৰ বাবে বখলিয়াই পেলাইছিল ৷ ভিনিয়েকৰ মুখত কলেজত পঢ়িবলৈ পঠিওৱা ভায়েকটোৱে ঘৰলৈ ন-কন্যা অনা খবৰটো পাই খঙত টিঙিৰিতুলা হৈ পৰিল ৷ খঙতে সিহঁতে গোটেইটো ঘৰৰ চাল বখলিয়াই পেলালে আৰু ক’লে , “ তাক কন্যা ঘৰলৈ আনি ক’ত থয় থবলৈ কওক ভিনিদেউ , আমি চালৰ পৰা নামিলো ৷ আমি এতিয়াৰে পৰা চাপৰিৰ বহাতে থাকিম ৷”
কথামতেই কাম ৷ ককায়েকহঁত সিহঁতৰ পাম-ঘৰলৈ গ’ল ৷ চন্দ্ৰই ন-কন্যাসহ চাল-বিহীন ঘৰটোত ৰাতিটো কটাবলৈ বাৰীৰ ৰবাব টেঙাজোপাৰ তলত লুকাই থকাৰ পৰা আহি ঘৰ সোমালহি ৷ ভগৱানৰ ইচ্ছা, ওৰে ৰাতি চলা দোপালপিটা বৰষুণে ন-দৰা আৰু ন-কন্যাক বাৰুকৈয়ে নোৱালে ধুৱালে ৷